Psalmaro 129

1 Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

Ein song til høgtidsferderne. Mykje hev dei trengt meg alt ifrå min ungdom - so segje Israel -

2 Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

mykje hev dei trengt meg alt ifrå min ungdom; men dei hev ikkje fenge bugt med meg.

3 Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

På min rygg hev pløgjarar pløgt, dei hev gjort sine forer lange.

4 La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

Herren er rettferdig, han hev hogge av reipi til dei ugudlege.

5 Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

Dei skal skjemmast og vika attende alle som hatar Sion.

6 Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

Dei skal verta som gras på taki, som visnar fyrr det fær veksa;

7 Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

slåttaren fær ikkje handi full, og bundelbindaren ikkje eit fang.

8 Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.

Og dei som gjeng framum, segjer ikkje: «Herrens velsigning vere yver dykk, me velsignar dykk i Herrens namn!»