Psalmaro 129

1 Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

Sabo-Pionjonañe Beteke nisilofen-draho boak’ami’ty nahajalahy ahiko— ano ty hoe r’Israele—

2 Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

Beteke niforeforèñe sikal’amy te izaho niajalahy, f’ie tsy nahagioke ahy.

3 Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

Nitrabahe’ o mpitrabakeo ty sakamamovoko, nanoe’ iareo lava o vavahalioo.

4 La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

Vantañe t’Iehovà; navitso’e ty namahora’ o lo-tserekeo ahy.

5 Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

Hampolieñe an-kasalarañe ze malaiñe i Tsiône.

6 Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

Ie hampanahafeñe ami’ty ahetse an-tafo traño eo, hiheatse aolo’ ty hibeiza’e,

7 Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

toe tsy hahaeneñe ty fità’ i mpanatakey, ndra ty araña’ i mpifehe’ o fehe’eo.

8 Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.

Vaho tsy anoe’ o mpandrioñeo ty hoe: Ho ama’ areo ty fañanintsi’ Iehovà! Itatà’ay ami’ty tahina’ Iehovà!