Psalmaro 129

1 Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

Grádicsok éneke. Sokat szorongattak engem ifjúságom óta! mondja most Izráel.

2 Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

Sokat szorongattak engem ifjúságom óta, még sem bírtak velem.

3 Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

Szántók szántottak hátamon, hosszúra nyujtották barázdáikat.

4 La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

Igaz az Úr! Elszaggatja a gonoszok kötelét.

5 Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

Megszégyenülnek és hátraszorulnak mindazok, a kik gyűlölik a Siont.

6 Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

Olyanok lesznek, mint a háztetőn a fű, a mely kiszárad, mielőtt letépnék.

7 Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

A melyet sem arató nem szed markába, sem kévekötő az ölébe.

8 Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.

Az átutazók se mondják: Az Úr áldása rátok! Áldunk benneteket az Úrnak nevében!