Psalmaro 129

1 Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

Zarándoklás éneke. Sokat szorongattak engem ifjúkorom óta – mondja csak Izraél –

2 Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

sokat szorongattak engem ifjúkorom óta, még sem bírtak velem!

3 Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

Hátamon szántottak a szántók, hosszúra húzták barázdájukat.

4 La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

Az Örökkévaló igazságos: szétvágta a gonoszok kötelét.

5 Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

Szégyent valljanak és hátráljanak meg mind a Czión gyűlölői;

6 Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

legyenek mint a háztetők fűve, mely mielőtt kitépik, elszáradt;

7 Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

melylyel nem töltötte meg markát az arató, sem ölét a kévekötő,

8 Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.

s nem mondták az arra menők: az Örökkévaló áldása reátok! Áldunk titeket az Örökkévaló nevében!