Psalmaro 129

1 Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

Een bedevaartslied. Van jongs af heeft men wreed mij mishandeld, Mag Israël wel zeggen;

2 Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

Mij hardvochtig gekweld sinds mijn jeugd, Maar nooit mij gebroken.

3 Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

Ploegers hebben mijn rug beploegd, En lange voren getrokken;

4 La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

Maar Jahweh bleef trouw: De riemen der bozen sneed Hij stuk.

5 Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

Beschaamd moeten vluchten Alle haters van Sion.

6 Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

Ze zullen worden als gras op de daken, Dat vóór het opschiet, verdort;

7 Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

Waarmee geen maaier zijn hand kan vullen, Geen hooier zijn arm.

8 Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.

En niemand zal in het voorbijgaan zeggen: "De zegen van Jahweh over u; Wij zegenen u in Jahweh’s Naam!"