Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Ko e Hiva ʻae ʻalu hake. Naʻaku tangi kia Sihova ʻi heʻeku mamahi, pea naʻa ne ongoʻi au.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

‌ʻE Sihova, fakahaofi hoku laumālie mei he loungutu loi, pea mei he ʻelelo kākā.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Ko e hā ʻe ʻatu kiate koe? He ko e hā ʻe fai kiate koe, ʻa koe ko e ʻelelo kākā?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

‌ʻAe ngaahi ngahau māsila ʻae tangata mālohi, mo e ngaahi malalaʻi afi ʻoe sunipa.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

‌ʻOku ou malaʻia, ko e meʻa ʻi heʻeku ʻāunofo ʻi Meseki, koeʻuhi ko ʻeku nofo ʻi he ngaahi fale fehikitaki ʻo Keta!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Kuo nofo ʻo fuoloa ʻa hoku laumālie fakataha mo ia ʻoku ne fehiʻa ki he melino.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

‌ʻOku ou loto ki he melino: ka ʻi heʻeku lea ʻoku nau fie tau.