Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

En visa i högre choren. Jag ropar till Herran i mine nöd, och han bönhörer mig.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Herre, fräls mina själ ifrå lögnaktiga munnar, och ifrå falska tungo.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Hvad kan den falska tungan göra dig? Och hvad kan hon uträtta?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Hon är såsom ens väldigs skarpe pilar, såsom eld i enebärsträ.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Ve mig, att jag en främling är ibland Mesech; jag måste bo ibland Kedars hyddor.

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Det varder mine själ långt att bo när dem, som friden hata.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Jag håller frid; men när jag talar, så taga de till att örliga.