Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Pesem preizvrstna. Gospoda sem klical v največji stiski svoji, in uslišal me je.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Gospod, reši me ustne lažnjive, zvijačnega jezika.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Kaj naj ti dá, ali kaj pridene jezik zvijačni?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Besede podobne ostrim pušicam mogočnega, primérne žarjavici brinjevi.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Gorjé meni, ker popotujem toliko časa, stanujem kakor prebivalci šatorov Kedarski.

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Predolgo zdí se duši moji da je prebivala pri sovražniku mirú.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Jaz ljubim mir, ali ko govorim, kličejo oni na boj.