Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Abụ nrigo. Ana m akpọku Onyenwe anyị nʼime nsogbu m, ọ na-azakwa m.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

O Onyenwe anyị, zọpụta m site nʼegbugbere ọnụ okwu ụgha na ire na-ekwu okwu aghụghọ.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Gịnị ka a ga-eme gị, ọ bụkwa gịnị ọzọ ka a gatụkwasịri gị, gị ire aghụghọ?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Ọ ga-eji àkụ dị nkọ nke dike nʼagha taa gị ahụhụ, ya na icheku ọkụ osisi brum na-ere ere.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Ahụhụ dịịrị m nʼihi na m bi na Meshek, nʼihi na m bikwa nʼetiti ụlọ ikwu ndị Keda!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Ogologo oge ka m binyere ndị kpọrọ udo asị.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Abụ m onye udo; ma mgbe m kwuru okwu, okwu ha bụ okwu agha.