Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Yon chanson pou monte vè tanp lan Nan gran twoub mwen an, mwen te kriye a SENYÈ a. Li te reponn mwen.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Delivre nanm mwen, O SENYÈ, de lèv k ap bay desepsyon, de lang ki plen manti yo.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Kisa pou W ta resevwa, e kisa pou m ta fè ou, O lang mansonjè?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Flèch pwent file a gèrye yo, avèk chabon pye gayak tou limen.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Malè a mwen, paske mwen demere nan tant a Méschec, Paske mwen rete pami tant a Kédar yo!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Nanm mwen gen demè li avèk (sila) ki rayi lapè yo pandan twòp tan.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Mwen vle lapè, men lè m pale, se lagè yo pito.