Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Cantique des pèlerinages. J'ai invoqué l'Éternel dans ma détresse, Et il m'a exaucé.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Éternel, délivre mon âme des lèvres menteuses, De la langue perfide!

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Quelle sera ta rétribution, Quel sera ton profit, langue perfide?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

— Les flèches aiguës du guerrier, Avec les charbons ardents du genêt! —

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Malheureux que je suis, de séjourner dans Mésec, De demeurer sous les tentes de Kédar!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Trop longtemps mon âme a demeuré Parmi ceux qui haïssent la paix.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Je veux la paix; mais, dès que j'ouvre la bouche, Ils veulent la guerre!