Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Cantique des degrés. Vers l’Eternel j’ai crié dans ma détresse, et il m’a exaucé.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Seigneur, délivre-moi des lèvres mensongères, de la langue perfide.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Quel profit te donnera-t-elle, quel avantage, cette langue perfide,

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

pareille aux flèches des guerriers, aiguisées aux charbons ardents des genêts?

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Quel malheur pour moi d’avoir séjourné à Méchec, demeuré près des tentes de Kêdar!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Trop longtemps mon âme a vécu dans le voisinage de ceux qui haïssent la paix.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Je suis, moi, tout à la paix, et quand je la proclame, eux ne méditent que guerre.