Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Cantique des degrés. À l’Éternel, en ma détresse, j’ai crié; et il m’a répondu.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Éternel! délivre mon âme de la lèvre menteuse, de la langue qui trompe.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Que te donnera-t-on, et que t’ajoutera-t-on, langue trompeuse? –

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Des flèches aiguës d’un homme puissant, et des charbons ardents de genêt.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Malheur à moi de ce que je séjourne en Méshec, de ce que je demeure avec les tentes de Kédar; –

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Que mon âme ait tant demeuré avec ceux qui haïssent la paix!

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Je veux la paix; mais si j’en parle, ils sont, eux, pour la guerre.