Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Mɔzɔha. Meyɔ Yehowa le nye xaxa me, eye wòtɔ nam.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

O! Yehowa, ɖem, tso aʋatsonuyiwo kple alakpaɖewo ƒe asi me.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

O! Alakpaɖe, nu ka wòawɔ na wò, eye nu ka wòatsɔ akpee na wò?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Atsɔ aʋawɔla ƒe aŋutrɔ ɖaɖɛwo ahe to na wòe kpe ɖe yɔkuti ƒe dzoka xɔxɔwo ŋuti.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Baba nam be mele Mesek, eye mele Kedar ƒe agbadɔwo me!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Menɔ ame siwo lé fu ŋutifafa la dome wòdidi fũu akpa.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Ŋutifafamee menye, gake ne meƒo nu la, woawo kpea aʋa.