Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Sang til Festrejserne. Jeg raabte til HERREN i Nød, og han svarede mig.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

HERRE, udfri min Sjæl fra Løgnelæber, fra den falske Tunge!

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Der ramme dig dette og hint, du falske Tunge!

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Den stærkes Pile er hvæsset ved glødende Gyvel.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Ve mig, at jeg maa leve som fremmed i Mesjek, bo iblandt Kedars Telte!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Min Sjæl har længe nok boet blandt Folk, som hader Fred.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Jeg vil Fred; men taler jeg, vil de Krig!