Psalmaro 104
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
RAB'be övgüler sun, ey gönlüm! Ya RAB Tanrım, ne ulusun! Görkem ve yücelik kuşanmışsın,
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
Bir kaftana bürünür gibi ışığa bürünmüşsün. Gökleri bir çadır gibi geren,
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
Evini yukarıdaki sular üzerine kuran, Bulutları kendine savaş arabası yapan, Rüzgarın kanatları üzerinde gezen,
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
Rüzgarları kendine haberci, Yıldırımları hizmetkâr eden sensin.
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
Yeryüzünü temeller üzerine kurdun, Asla sarsılmasın diye.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
Engini ona bir giysi gibi giydirdin, Sular dağların üzerinde durdu.
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
Sen kükreyince sular kaçtı, Göğü gürletince hemen çekildi.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
Dağları aşıp derelere aktı, Onlar için belirlediğin yerlere doğru.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
Bir sınır koydun önlerine, Geçmesinler, gelip yeryüzünü bir daha kaplamasınlar diye.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
Vadilerde fışkırttığın pınarlar, Dağların arasından akar.
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
Bütün kır hayvanlarını suvarır, Yaban eşeklerinin susuzluğunu giderirler.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
Kuşlar yanlarında yuva kurar, Dalların arasında ötüşürler.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
Gökteki evinden dağları sularsın, Yeryüzü işlerinin meyvesine doyar.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
Hayvanlar için ot, İnsanların yararı için bitkiler yetiştirirsin; İnsanlar ekmeğini topraktan çıkarsın diye,
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
Yüreklerini sevindiren şarabı, Yüzlerini güldüren zeytinyağını, Güçlerini artıran ekmeği hep sen verirsin.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
RAB'bin ağaçları, Kendi diktiği Lübnan sedirleri suya doyar.
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
Kuşlar orada yuva yapar, Leyleğin evi ise çamlardadır.
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
Yüksek dağlar dağ keçilerinin uğrağı, Kayalar kaya tavşanlarının sığınağıdır.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
Mevsimleri göstersin diye ayı, Batacağı zamanı bilen güneşi yarattın.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
Karartırsın ortalığı, gece olur, Başlar kıpırdamaya orman hayvanları.
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
Genç aslan av peşinde kükrer, Tanrı'dan yiyecek ister.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
Güneş doğunca İnlerine çekilir, yatarlar.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
İnsan işine gider, Akşama dek çalışmak için.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
Ya RAB, ne çok eserin var! Hepsini bilgece yaptın; Yeryüzü yarattıklarınla dolu.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
İşte uçsuz bucaksız denizler, İçinde kaynaşan sayısız canlılar, Büyük küçük yaratıklar.
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
Orada gemiler dolaşır, İçinde oynaşsın diye yarattığın Livyatan da orada.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
Hepsi seni bekliyor, Yiyeceklerini zamanında veresin diye.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
Sen verince onlar toplar, Sen elini açınca onlar iyiliğe doyar.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
Yüzünü gizleyince dehşete kapılırlar, Soluklarını kesince ölüp toprak olurlar.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
Ruhun'u gönderince var olurlar, Yeryüzüne yeni yaşam verirsin.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
RAB'bin görkemi sonsuza dek sürsün! Sevinsin RAB yaptıklarıyla!
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
O bakınca yeryüzü titrer, O dokununca dağlar tüter.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
Ömrümce RAB'be ezgiler söyleyecek, Var oldukça Tanrım'ı ilahilerle öveceğim.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
Düşüncem O'na hoş görünsün, Sevincim RAB olsun!
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
Tükensin dünyadaki günahlılar, Yok olsun artık kötüler! RAB'be övgüler sun, ey gönlüm! RAB'be övgüler sunun!
