Psalmaro 104

1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Lova Herren, mi sjæl! Herre min Gud, du er ovleg stor, i høgd og herlegdom er du klædd.

2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

Han sveiper seg i ljos som i eit klædeplagg, han spanar ut himmelen som ein tjeldduk,

3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

han som timbrar sine høgsalar i vatni, han som gjer skyerne til si vogn, han som fer fram på vengjerne åt vinden.

4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Han gjer vindar til sine englar og logande eld til sine tenarar.

5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Han grunnfeste jordi på stolparne hennar, ho skal ikkje verta rikka i all æva.

6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

Djupe vatn lagde du yver henne som eit klæde, yver fjelli stod vatni.

7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

For ditt trugsmål flydde dei, for ditt toremål skunda dei seg burt

8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

- fjell steig, dalar sokk - til den staden som du hadde grunnfest for deim.

9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Ei grensa sette du, som dei ikkje skulde skrida yver, dei skal ikkje atter skulde leggja seg yver jordi.

10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

Han sender uppkomor fram i dalarne, millom fjelli renn dei.

11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Dei vatnar alle villdyr på marki, villasni sløkkjer torsten sin.

12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Yver deim bur himmelens fuglar, millom greinerne syng dei.

13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

Han vatnar fjelli frå sine høge salar, jordi vert metta av den frukt du skaper.

14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

Gras let han gro for feet, og vokstrar til gagn for folk til å få brød fram or jordi,

15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

og vin som gled menneskjehjarta, til å lata andlitet skina av olje, og avla brød som styrkjer menneskjehjarta.

16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Herrens tre vert metta, Libanons cedrar som han hev sett,

17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

der fuglane byggjer reir, storken som hev sitt hus i cypressarne.

18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Dei høge fjelli er for steinbukkarne, bergskortorne er til livd for fjell-grevlingarne.

19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Han gjorde månen til tidarmerke; soli kjenner si nedgangstid.

20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

Du sender myrker, og det vert natt, då krek alle villdyr i skogen fram.

21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Dei unge løvor burar etter ran, og dei krev si føda av Gud.

22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

Soli gjeng upp, då dreg dei seg heim og legg seg inn i sine bol.

23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Menneskja gjeng ut til si gjerning, til sitt arbeid alt til kvelds.

24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

Kor mange dine gjerningar er, Herre! Du gjorde deim alle med visdom, jordi er full av det du hev skapt.

25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Sjå havet, det store og vide! Der krek det i uteljande mengd av dyr både små og store.

26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Der gjeng skipi, Livjatan som du hev laga til å leika seg der.

27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Alle ventar dei på deg, at du skal gjeva deim føda i si tid.

28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Du gjev deim, dei sankar, du let upp handi, dei vert metta med godt.

29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Du løyner ditt andlit, dei vert forskræmde, du tek burt deira ande, dei døyr og dei vender attende til dusti si.

30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Du sender ut din ande, dei vert skapte, du nyar upp att skapnaden åt jordi.

31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

Herrens æra vare æveleg, Herren glede seg i sine gjerningar!

32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Han som skodar på jordi og ho skjelv, han som rører fjelli og dei ryk.

33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Eg vil syngja for Herren so lenge eg liver, eg vil lovsyngja min Gud so lenge eg er til.

34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Gjev min tale kunde tekkjast honom! Eg vil gleda meg i Herren.

35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!

Gjev syndarar måtte kverva burt frå jordi, og ugudlege ikkje lenger finnast! Lova Herren, mi sjæl! Halleluja, lova Herren.