Psalmaro 104
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
Benedici il Signore, anima mia, Signore, mio Dio, quanto sei grande! Rivestito di maestà e di splendore,
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
avvolto di luce come di un manto. Tu stendi il cielo come una tenda,
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
costruisci sulle acque la tua dimora, fai delle nubi il tuo carro, cammini sulle ali del vento;
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
fai dei venti i tuoi messaggeri, delle fiamme guizzanti i tuoi ministri.
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
Hai fondato la terra sulle sue basi, mai potrà vacillare.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
L'oceano l'avvolgeva come un manto, le acque coprivano le montagne.
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
Alla tua minaccia sono fuggite, al fragore del tuo tuono hanno tremato.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
Emergono i monti, scendono le valli al luogo che hai loro assegnato.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
Hai posto un limite alle acque: non lo passeranno, non torneranno a coprire la terra.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
Fai scaturire le sorgenti nelle valli e scorrono tra i monti;
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
ne bevono tutte le bestie selvatiche e gli ònagri estinguono la loro sete.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
Al di sopra dimorano gli uccelli del cielo, cantano tra le fronde.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
Dalle tue alte dimore irrighi i monti, con il frutto delle tue opere sazi la terra.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
Fai crescere il fieno per gli armenti e l'erba al servizio dell'uomo, perché tragga alimento dalla terra:
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
il vino che allieta il cuore dell'uomo; l'olio che fa brillare il suo volto e il pane che sostiene il suo vigore.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
Si saziano gli alberi del Signore, i cedri del Libano da lui piantati.
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
Là gli uccelli fanno il loro nido e la cicogna sui cipressi ha la sua casa.
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
Per i camosci sono le alte montagne, le rocce sono rifugio per gli iràci.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
Per segnare le stagioni hai fatto la luna e il sole che conosce il suo tramonto.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
Stendi le tenebre e viene la notte e vagano tutte le bestie della foresta;
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
ruggiscono i leoncelli in cerca di preda e chiedono a Dio il loro cibo.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
Sorge il sole, si ritirano e si accovacciano nelle tane.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
Allora l'uomo esce al suo lavoro, per la sua fatica fino a sera.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
Quanto sono grandi, Signore, le tue opere! Tutto hai fatto con saggezza, la terra è piena delle tue creature.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
Ecco il mare spazioso e vasto: lì guizzano senza numero animali piccoli e grandi.
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
Lo solcano le navi, il Leviatàn che hai plasmato perché in esso si diverta.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
Tutti da te aspettano che tu dia loro il cibo in tempo opportuno.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
Tu lo provvedi, essi lo raccolgono, tu apri la mano, si saziano di beni.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
Se nascondi il tuo volto, vengono meno, togli loro il respiro, muoiono e ritornano nella loro polvere.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
Mandi il tuo spirito, sono creati, e rinnovi la faccia della terra.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
La gloria del Signore sia per sempre; gioisca il Signore delle sue opere.
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
Egli guarda la terra e la fa sussultare, tocca i monti ed essi fumano.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
Voglio cantare al Signore finché ho vita, cantare al mio Dio finché esisto.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
A lui sia gradito il mio canto; la mia gioia è nel Signore.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
Scompaiano i peccatori dalla terra e più non esistano gli empi. Benedici il Signore, anima mia.
