Psalmaro 104
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Örökkévaló, én Istenem, felette nagy vagy, fenséget és díszt öltöttél.
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
Világosságba burkolózik, mint palástba, kiterjeszti az eget, mint a szőnyeget.
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
Aki vizekben gerendázta emeleteit, aki fellegeket tesz szekerévé, aki jár a szélnek szárnyain.
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
Szeleket tesz követeivé, szolgáivá lobogó tüzet.
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
Talapzataira alapította a földet, hogy meg ne inogjon mindörökké.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
Vízárral, mint ruhával takartad be, a hegyeken vizek állnak;
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
dorgálásodtól megfutamodnak, dörgésed hangjától szétsietnek –
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
felemelkednek hegyek, alá sülyednek síkságok – arra a helyre, melyet alapítottál nekik.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
Határt vetettél, hogy át ne lépjék, hogy újra be ne borítsák a földet.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
Aki forrásokat bocsát a völgyekbe, hegyek között folynak.
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
Itatják minden vadját a mezőnek, vadszamarak a szomjukat oltják.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
Fölöttük lakozik az ég madara, a lombok közül hangot hallatnak.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
Megitatja a hegyeket emeleteiből, műveid gyümölcséből jóllakik a föld.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
Füvet sarjaszt a baromnak, meg növényt az ember munkája által, előhozván kenyeret a földből,
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
és bort, mely örvendezteti halandónak szívét, fénylővé tevén az arczot olajtól, a kenyér pedig erősíti a halandónak szívét.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
Jóllaknak az Örökkévaló fái, Libánonnak czédrusai, melyeket ültetett;
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
ahol madarak fészkelnek, a gólya – cziprusfák a háza.
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
A magas hegyek a zergéknek valók, a sziklák menedékül a hegyi nyulaknak.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
Teremtette a holdat ünnepek számára, a nap ismeri lementét;
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
szerzesz sötétséget s lészen éjszaka, akkor mozog minden vadja az erdőnek.
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
Fiatal oroszlánok ordítanak ragadmányért, így kérvén Istentől eledelöket.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
Felsüt a nap visszahúzódnak és tanyáikba heverednek.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
Dolgára kimegy az ember és munkájára egész estig.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
Mily számosak a te műveid, Örökkévaló! Mindnyáját bölcseséggel teremtetted, telve van a föld szerzeményeddel.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
Emitt a tenger, nagy és széles határú: ott van csúszó-mászó és száma sincs, kicsiny állatok nagyokkal együtt.
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
Ott hajók járnak, a leviátán, melyet alkottál, hogy játszadozzon abban.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
Mindnyájan hozzád reménykednek, hogy megadjad eledelöket a maga idején. –
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
Adsz nekik szedegetnek; megnyitod kezedet: megtelnek jóval.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
Elrejted arczodat: megrémülnek; visszavonod leheletüket: kimúlnak s porukhoz térnek vissza.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
Kibocsátod leheletedet: megteremtetnek; így újítod meg a föld színét.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
Legyen az Örökkévaló dicsősége örökre, örüljön az Örökkévaló az ő művein!
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
Aki letekintett a földre s az megrengett, megérinti a hegyeket és füstölögnek.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
Hadd énekelek az Örökkévalónak életemben, hadd zengek Istenemnek, amíg vagyok!
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
Legyen kellemes neki beszédem; én örüljek az Örökkévalóban.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
Veszszenek a vétkesek a földről, s gonoszok ne legyenek többé! Áldjad, én lelkem, az Örökkévalót! Halleluja!
