Psalmaro 104
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
Mon âme, bénis l'Éternel! Éternel, mon Dieu, tu es merveilleusement grand; tu es revêtu de splendeur et de majesté.
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
Il s'enveloppe de lumière comme d'un vêtement; il étend les cieux comme une tenture.
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
Il construit sa haute demeure avec les eaux; il fait des nuées son char; il se promène sur les ailes du vent.
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
Il fait des vents ses messagers, des flammes de feu ses serviteurs.
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
Il a posé la terre sur ses bases; elle est inébranlable à jamais.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
Tu l'avais couverte de l'abîme comme d'un vêtement; les eaux se tenaient sur les montagnes.
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
A ta menace, elles se retirèrent; au bruit de ton tonnerre, elles s'enfuirent.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
Les montagnes s'élevèrent, les vallées s'abaissèrent au lieu que tu leur avais assigné.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
Tu as fixé pour les eaux une borne qu'elles ne passeront pas; elles ne reviendront pas couvrir la terre.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
Il envoie des sources dans les vallées, et elles courent entre les montagnes.
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
Elles abreuvent toutes les bêtes des champs; les ânes sauvages y étanchent leur soif.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
Les oiseaux habitent sur leurs bords, faisant résonner leur voix dans le feuillage.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
De sa haute demeure, il abreuve les montagnes; la terre est rassasiée du fruit de tes œuvres.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
Il fait germer le foin pour le bétail et l'herbe pour le service de l'homme, faisant sortir la nourriture de la terre;
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
Et le vin qui réjouit le cœur de l'homme et fait resplendir son visage plus que l'huile; et le pain qui soutient le cœur de l'homme.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
Les arbres de l'Éternel sont rassasiés, les cèdres du Liban qu'il a plantés.
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
C'est là que les oiseaux font leurs nids; les cyprès sont la demeure de la cigogne;
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
Les hautes montagnes sont pour les bouquetins; les rochers sont la retraite des lapins.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
Il a fait la lune pour marquer les temps; le soleil connaît son coucher.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
Tu amènes les ténèbres, et la nuit vient, où toutes les bêtes des forêts se promènent.
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
Les lionceaux rugissent après la proie, et pour demander à Dieu leur pâture.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
Le soleil se lève; ils se retirent, et se couchent dans leurs tanières.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
Alors l'homme sort à son ouvrage, et à son travail jusqu'au soir.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
O Éternel, que tes œuvres sont en grand nombre! Tu les as toutes faites avec sagesse; la terre est pleine de tes richesses.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
Et cette grande et vaste mer! Là sont des animaux sans nombre, gros et petits.
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
Là se promènent les navires, et ce Léviathan que tu as formé pour s'y jouer.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
Tous, ils s'attendent à toi, pour que tu leur donnes leur nourriture en son temps.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
Tu la leur donnes, et ils la recueillent; tu ouvres ta main, et ils sont rassasiés de biens.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
Caches-tu ta face? ils sont éperdus; retires-tu leur souffle? ils expirent, et retournent en leur poussière.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
Envoies-tu ton esprit? ils sont créés, et tu renouvelles la face de la terre.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
Que la gloire de l'Éternel dure à toujours! Que l'Éternel se réjouisse dans ses œuvres!
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
Il regarde la terre et elle tremble; il touche les montagnes et elles fument.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
Je chanterai à l'Éternel tant que je vivrai; je psalmodierai à mon Dieu tant que j'existerai.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
Que ma méditation lui soit agréable! Je me réjouirai en l'Éternel.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
Que les pécheurs disparaissent de la terre, et que les méchants ne soient plus! Mon âme, bénis l'Éternel! Louez l'Éternel!
