Psalmaro 104
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
Min Sjæl, lov Herren; Herre, min Gud! du er saare stor, du har iført dig Majestæt og Herlighed.
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
Han ifører sig Lys som et Klædebon, han udbreder Himmelen som et Telt.
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
Han hvælver sine Sale i Vandene; han gør Skyerne til sin Vogn, han vandrer paa Vejrets Vinger.
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
Han gør Vindene til sine Engle, gloende Ild til sine Tjenere.
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
Han grundfæstede Jorden paa dens Grundvold, den skal ikke rokkes i al Evighed.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
Du havde skjult den med Havet som med et Klæde, Vandene stode over Bjergene.
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
De flyede for din Trusel, de fore hastelig bort for din Tordens Røst.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
Bjergene fore op, Dalene fore ned til det Sted, som du grundfæstede for dem.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
Du satte en Grænse, hvorover de ikke skulde gaa; de skulde ikke skjule Jorden igen.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
Han lader Kilder opvælde i Dalene; de rinde imellem Bjergene.
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
De give alle Markens Dyr at drikke, Vildæsler slukke deres Tørst.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
Over dem bo Himmelens Fugle; ud fra Grenene lade de deres Røst høre.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
Han vander Bjergene fra sine høje Sale; Jorden mættes af dine Gerningers Frugt.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
Han lader Græs gro for Kvæget og Urter til Menneskens Tjeneste for at fremføre Brød af Jorden.
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
Og Vin glæder et Menneskes Hjerte, hans Ansigt bliver frydefuldt af Olie, og Brød vederkvæger et Menneskes Hjerte.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
Herrens Træer mættes af Væde, Libanons Cedre, som han har plantet;
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
der hvor Fuglene bygge Rede; Storkens Bo er paa Fyrretræerne.
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
De høje Bjerge ere for Stengederne, Klipperne ere en Tilflugt for Kaninerne.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
Han gjorde Maanen til at bestemme Tiderne, Solen ved sin Nedgang.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
Du gør Mørke, og der bliver Nat, i den krybe alle Skovens Dyr frem.
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
De unge Løver brøle efter Rov og komme for at kræve deres Føde af Gud.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
Solen gaar op, saa trække de sig tilbage og lægge sig i deres Huler.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
Da gaar Mennesket ud til sin Gerning og til sit Arbejde indtil Aftenen.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
Hvor mange ere dine Gerninger, Herre! du gjorde dem alle viselig; Jorden er fuld af dine Ejendomme.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
Her er Havet stort og vidt til begge Sider; der er Vrimmel uden Tal, der er Dyr, de smaa med de store.
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
Der gaa Skibene; der er Leviathan, som du dannede til at lege derudi.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
De vente alle paa dig, at du skal give dem deres Føde i rette Tid.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
Giver du dem, da sanke de; oplader du din Haand, da mættes de med godt.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
Skjuler du dit Ansigt, da forfærdes de; tager du Aanden tilbage fra dem, da dø de og vende tilbage til deres Støv.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
Udsender du din Aand, skabes de, og du fornyer Jordens Skikkelse.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
Herrens Ære blive evindelig, Herren glæde sig over sine Gerninger!
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
Han ser til Jorden, og den bæver; han rører ved Bjergene, og de ryge.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
Jeg vil synge for Herren, medens jeg lever, jeg vil lovsynge min Gud, medens jeg er til.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
Maatte min Tale behage ham; jeg vil glædes i Herren.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
Maatte dog Syndere udryddes af Jorden, og ugudelige ikke være ydermere! Min Sjæl, lov Herren! Halleluja.
