Psalmaro 102
1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.
A nyomorultnak imádsága, a mikor eleped és kiönti panaszát az Úr elé. Uram, hallgasd meg az én imádságomat, és kiáltásom jusson te hozzád!
2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.
Ne rejtsd el a te orczádat tőlem; mikor szorongatnak engem, hajtsd hozzám a te füledet; mikor kiáltok, hamar hallgass meg engem!
3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.
Mert elenyésznek az én napjaim, mint a füst, és csontjaim, mint valami tűzhely, üszkösök.
4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.
Letaroltatott és megszáradt, mint a fű az én szívem; még kenyerem megevéséről is elfelejtkezem.
5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.
Nyögésemnek szavától csontom a húsomhoz ragadt.
6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.
Hasonló vagyok a pusztai pelikánhoz; olyanná lettem, mint a bagoly a romokon.
7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.
Virrasztok és olyan vagyok, mint a magános madár a háztetőn.
8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.
Minden napon gyaláznak engem ellenségeim, csúfolóim esküsznek én reám.
9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,
Bizony a port eszem kenyér gyanánt, és italomat könyekkel vegyítem,
10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.
A te felindulásod és búsulásod miatt; mert felemeltél engem és földhöz vertél engem.
11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.
Napjaim olyanok, mint a megnyúlt árnyék; magam pedig, mint a fű, megszáradtam.
12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.
De te Uram örökké megmaradsz, és a te emlékezeted nemzetségről nemzetségre áll.
13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.
Te kelj fel, könyörülj a Sionon! Mert ideje, hogy könyörülj rajta, mert eljött a megszabott idő.
14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.
Mert kedvelik a te szolgáid annak köveit, és a porát is kímélik.
15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.
És félik a népek az Úrnak nevét, és e földnek minden királya a te dicsőségedet;
16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.
Mivelhogy az Úr megépítette a Siont, megláttatta magát az ő dicsőségében.
17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.
Oda fordult a gyámoltalanok imádsága felé, és azoknak imádságát meg nem útálta.
18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.
Irattassék meg ez a következő nemzedéknek, és a teremtendő nép dicsérni fogja az Urat.
19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,
Mert alátekintett az ő szentségének magaslatáról; a mennyekből a földre nézett le az Úr.
20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;
Hogy meghallja a fogolynak nyögését, és hogy feloldozza a halálnak fiait.
21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,
Hogy hirdessék a Sionon az Úrnak nevét, és az ő dicséretét Jeruzsálemben.
22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.
Mikor egybegyűlnek a népek mindnyájan, és az országok, hogy szolgáljanak az Úrnak.
23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.
Megsanyargatta az én erőmet ez útban, megrövidítette napjaimat.
24 Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.
Ezt mondám: Én Istenem! Ne vígy el engem az én napjaimnak felén; a te esztendeid nemzedékek nemzedékéig tartanak.
25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.
Régente fundáltad a földet, s az egek is a te kezednek munkája.
26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.
Azok elvesznek, de te megmaradsz; mindazok elavulnak, mint a ruha; mint az öltözetet, elváltoztatod azokat, és elváltoznak.
27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.
De te ugyanaz vagy, és a te esztendeid el nem fogynak.
28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.
A te szolgáidnak fiai megmaradnak, és az ő magvok erősen megáll előtted.
