Psalmaro 102

1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Addu’ar mutum mai shan wahala. Sa’ad da ya rasa ƙarfi ya kuma yi makoki a gaban Ubangiji. Ka ji addu’ata, ya Ubangiji; bari kukata ta neman taimako ta zo gare ka.

2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Kada ka ɓoye fuskarka daga gare ni sa’ad da nake cikin damuwa. Ka juye kunnenka gare ni; sa’ad da na yi kira, ka amsa mini da sauri.

3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Gama kwanakina sun ɓace kamar hayaƙi; ƙasusuwana suna ƙuna kamar jan wuta.

4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Zuciyata ta kamu da ciwo ta kuma bushe kamar ciyawa; na manta in ci abinci.

5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Saboda nishina mai ƙarfi na rame na bar ƙasusuwa kawai.

6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Ni kamar mujiyar jeji ne, kamar mujiya a kufai.

7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Na kwanta a faɗake; na zama kamar tsuntsun da yake shi kaɗai a kan rufin ɗaki.

8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Dukan yini abokan gābana suna tsokanata; waɗanda suke mini ba’a suna amfani da sunana yă zama abin la’ana.

9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Gama ina cin toka a matsayin abincina ina kuma gauraye abin sha nawa da hawaye

10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

saboda fushinka mai girma, gama ka ɗaga ni sama ka yar a gefe.

11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Kwanakina suna kamar inuwar yamma; na bushe kamar ciyawa.

12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Amma kai, ya Ubangiji, kana zaune a kursiyinka har abada; sunan da ka yi zai dawwama a dukan zamanai.

13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Za ka tashi ka kuma ji tausayin Sihiyona, gama lokaci ne na nuna alheri gare ta; ƙayyadadden lokacin ya zo.

14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Gama duwatsunta suna da daraja ga bayinka; ƙurarta kawai kan sa su ji tausayi.

15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Al’ummai za su ji tsoron sunan Ubangiji, dukan sarakunan duniya za su girmama ɗaukakarka.

16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Gama Ubangiji zai sāke gina Sihiyona ya kuma bayyana a ɗaukakarsa.

17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

Zai amsa addu’ar marasa ƙarfi; ba zai ƙyale roƙonsu ba.

18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Bari a rubuta wannan don tsara mai zuwa, cewa mutanen da ba a riga an halitta ba za su yabi Ubangiji,

19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

“Ubangiji ya duba ƙasa daga wurinsa mai tsarki a bisa, daga sama ya hangi duniya,

20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

don yă ji nishe-nishen’yan kurkuku yă kuma saki waɗanda aka yanke musu hukuncin mutuwa.”

21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Saboda haka za a furta sunan Ubangiji a Sihiyona yabonsa kuma a Urushalima

22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

sa’ad da mutane da mulkoki suka tattaru don su yi wa Ubangiji sujada.

23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Cikin rayuwata, ya karye ƙarfina; ya gajartar da kwanakina.

24 Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Sai na ce, “Kada ka ɗauke ni a tsakiyar kwanakina, ya Allah; shekarunka suna bi cikin dukan zamanai.

25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

A farkon fari ka kafa tushen duniya, sammai kuma aikin hannuwanka ne.

26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Za su hallaka, amma za ka ci gaba; duk za su tsufe kamar riga. Kamar riga za ka canja su za a kuwa zubar da su.

27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Amma kana nan yadda kake, kuma shekarunka ba za su taɓa ƙarewa ba.

28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

’Ya’yan bayinka za su zauna a gabanka; zuriyarsu za su kahu a gabanka.”