Psalmaro 102

1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Gebet für einen Elenden, wenn er verzagt vor dem Herrn seine Klage ausschüttet. Herr! Höre mein Gebet, und laß mein Rufen zu Dir kommen!

2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Verbirg Dein Antlitz nicht vor mir! Neig her zu mir Dein Ohr an meinem Trübsalstage! Erhöre schnell mich, wenn ich rufe!

3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Denn meine Tage schwinden hin wie Rauch; dem Feuer gleich ist mein Gebein verbrannt.

4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Mein Herz ist dürr, versengt wie Gras; mein täglich Brot vergesse ich zu essen.

5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Vor meinem lauten Seufzen klebt mein Gebein im Leib zusammen.

6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Dem Pelikan der Wüste gleiche ich, und Eulen in Ruinen bin ich gleich geworden.

7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Beim Wachen bin ich wie ein Vöglein, das einsam auf dem Dache weilt.

8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Mich höhnen täglich meine Feinde, und die mich reizen, nehmen mich zum Fluchen.

9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Denn Asche esse ich wie Brot und mische meinen Trank mit Tränen

10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

vor Deinem Zorne, Deinem Grimm, wenn Du mich aufhebst und zu Boden wirfst.

11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Dem langen Schatten gleichen meine Tage; wie Gras verdorre ich.

12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Doch Du, Herr, thronest ewiglich; Dein Name dauert für und für.

13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Du solltest Dich erheben, Dich Sions wieder zu erbarmen. Ihm Gnade zu erweisen, ist es Zeit; denn die bestimmte Frist ist da.

14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

So gerne haben Deine Knechte seine Steine und hängen selbst an seinem Schutt in Liebe.

15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Die Heiden fürchten dann des Herrn Namen und alle Könige der Erde Deine Herrlichkeit. -

16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Erbaut dem Herrn von neuem Sion und zeigt er sich in seinem Herrschertum,

17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

und achtet auf der Nackten Flehen, verschmäht er nimmer ihr Gebet,

18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

dann schreibe man dies für die Nachwelt auf, damit ein neugeschaffen Volk den Herrn lobpreise!

19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Von seiner heiligen Höhe schaue er herab; der Herr vom Himmel auf die Erde blicke,

20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

um der Gefangenen Gestöhn zu hören, des Todes Kinder zu befreien!

21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Dann künden sie des Herren Ruhm in Sion und zu Jerusalem sein Lob,

22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

wenn sich die Völker allzumal versammeln und Königreiche, um dem Herrn zu dienen. -

23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Ermattet bin ich auf dem Weg; verkürzt sind meine Tage.

24 Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Drum flehe ich: "Mein Gott! Nimm mich nicht weg in meiner Tage Hälfte! Du, dessen Jahre Ewigkeiten währen."

25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Die Erde, die Du einst gegründet, der Himmel, Deiner Hände Werk,

26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

sie schwinden hin, Du aber bleibst. Sie all veralten wie ein Kleid; Du wechselst sie wie ein Gewand. Und wechseln sie,

27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

so bleibst Du doch derselbe, und Deine Jahre enden nicht.

28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

So mögen auch die Kinder Deiner Knechte bleiben, ihr Stamm, solang Du selber bist!