Psalmaro 102

1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Éternel, écoute ma prière, et que mon cri parvienne jusqu'à toi!

2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Ne me cache point ta face; au jour de ma détresse, incline vers moi ton oreille; au jour que je t'invoque, hâte-toi, réponds-moi!

3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Car mes jours s'en vont comme la fumée, et mes os sont brûlés comme un foyer.

4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Mon cœur a été frappé, et s'est desséché comme l'herbe; tellement que j'ai oublié de manger mon pain.

5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

A force de crier en gémissant, mes os sont attachés à ma chair.

6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Je ressemble au pélican du désert; je suis comme la chouette des masures.

7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Je veille, et je suis semblable à un passereau solitaire sur le toit.

8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Tous les jours mes ennemis m'outragent, et mes adversaires en fureur jurent par mon nom.

9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Car j'ai mangé la cendre comme le pain, et j'ai mêlé ma boisson de pleurs,

10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

A cause de ton indignation et de ton courroux; car tu m'as enlevé et jeté au loin.

11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Mes jours sont comme l'ombre à son déclin, et je deviens sec comme l'herbe.

12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Mais toi, Éternel, tu règnes à perpétuité, et ta mémoire dure d'âge en âge.

13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Tu te lèveras, tu auras compassion de Sion; car il est temps d'en avoir pitié; car le moment est venu.

14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Car tes serviteurs sont affectionnés à ses pierres, et ils ont pitié de sa poussière.

15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Alors les peuples craindront le nom de l'Éternel, et tous les rois de la terre, ta gloire;

16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Quand l'Éternel aura rebâti Sion, qu'il aura paru dans sa gloire,

17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

Qu'il aura écouté la requête des désolés, et n'aura pas dédaigné leur supplication.

18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Cela sera écrit pour la génération à venir; et le peuple qui sera créé, louera l'Éternel.

19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Parce qu'il aura regardé du lieu élevé de sa sainteté, et que des cieux l'Éternel aura jeté les yeux sur la terre,

20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

Pour entendre les gémissements des captifs, pour délivrer ceux qui sont voués à la mort;

21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Afin qu'on célèbre en Sion le nom de l'Éternel, et sa louange dans Jérusalem,

22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

Quand tous les peuples s'assembleront, et tous les royaumes, pour servir l'Éternel.

23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Il a abattu ma force en chemin; il a abrégé mes jours.

24 Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

J'ai dit: Mon Dieu, ne m'enlève pas au milieu de mes jours. Tes années sont d'âge en âge.

25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Tu as jadis fondé la terre, et les cieux sont l'ouvrage de tes mains.

26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Ils périront, mais toi tu subsisteras; ils vieilliront tous comme un vêtement; tu les changeras comme un habit, et ils seront changés.

27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Mais toi, tu es toujours le même, et tes années ne finiront point.

28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

Les enfants de tes serviteurs habiteront en repos, et leur postérité sera affermie devant toi.