Psalmaro 102

1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

(Bøn af en elendig, når hans Kraft svigter, og han udøser sin Klage for HERREN.) HERRE, lyt til min bøn, lad mit råb komme til dig,

2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

skjul dog ikke dit Åsyn for mig; den Dag jeg stedes i Nød, bøj da dit Øre til mig; når jeg kalder, så skynd dig og svar mig!

3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Thi mine Dage svinder som Røg, mine Ledemod brænder som Ild;

4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

mit Hjerte er svedet og - visnet som Græs, thi jeg glemmer at spise mit Brød.

5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Under min Stønnen klæber mine Ben til Huden;

6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

jeg ligner Ørkenens Pelikan, er blevet som Uglen på øde Steder;

7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

om Natten ligger jeg vågen og jamrer så ensom som Fugl på Taget;

8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

mine Fjender håner mig hele Dagen; de der spotter mig, sværger ved mig.

9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Thi Støv er mit daglige Brød, jeg blander min Drik med Tårer

10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

over din Harme og Vrede, fordi du tog mig og slængte mig bort;

11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

mine Dage hælder som Skyggen, som Græsset visner jeg hen.

12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Men du troner evindelig, HERRE, du ihukommes fra Slægt til Slægt;

13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

du vil rejse dig og forbarme dig over Zion, når Nådens Tid, når Timen er inde;

14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

thi dine Tjenere elsker dets Sten og ynkes over dets Grushobe.

15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Og HERRENs Navn skal Folkene frygte, din Herlighed alle Jordens Konger;

16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

thi HERREN opbygger Zion, han lader sig se i sin Herlighed;

17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

han vender sig til de hjælpeløses Bøn, lader ej deres Bøn uænset.

18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

For Efterslægten skal det optegnes, af Folk, der skal fødes, skal prise HERREN;

19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

thi han ser ned fra sin hellige Højsal, HERREN skuer ned fra Himmel til Jord

20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

for at høre de fangnes Stønnen og give de dødsdømte Frihed,

21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

at HERRENs Navn kan forkyndes i Zion, hans - Pris i Jerusalem,

22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

når Folkeslag og Riger til Hobe samles for at tjene HERREN.

23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Han lammed min Kraft på Vejen, forkorted mit Liv.

24 Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Jeg siger: Min Gud, tag mig ikke bort i Dagenes Hælvt! Dine År er fra Slægt til Slægt.

25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Du grundfæsted fordum Jorden, Himlene er dine Hænders Værk;

26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

de falder, men du består, alle slides de op som en Klædning;

27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

som Klæder skifter du dem; de skiftes, men du er den samme, og dine År får aldrig Ende!

28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

Dine Tjeneres Børn fæster Bo, deres Sæd skal bestå for dit Åsyn.