Psalmaro 102

1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

En elendigs Bøn, naar han forsmægter og udøser sin Klage for Herrens Ansigt.

2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Herre! hør min Bøn og lad mit Raab komme til dig.

3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Skjul ikke dit Ansigt for mig paa den Dag, jeg er i Angest; bøj dit Øre til mig; paa den Dag jeg paakalder, skynd dig og bønhør mig!

4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Thi mine Dage ere gaaede op i Røg, og mine Ben ere brændte som et Brandsted.

5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Mit Hjerte er rammet og tørret som en Urt; thi jeg har glemt at æde mit Brød.

6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Formedelst mine Klageraab hænge mine Ben ved mit Kød.

7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Jeg er bleven lig en Rørdrum i Ørken; jeg er bleven som en Ugle i det øde.

8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Jeg vaager og er bleven som en enlig Spurv paa Taget.

9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Mine Fjender have haanet mig den ganske Dag, de, som rase imod mig, sværge ved mig.

10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

Thi jeg har tæret Aske som Brød og blandet min Drik med Graad

11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

for din Vredens og din Fortørnelses Skyld; thi du løftede mig op og kastede mig bort.

12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Mine Dage are som en Skygge, der hælder, og jeg tørres som en Urt.

13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Men du, Herre! bliver evindelig, og din Ihukommelse fra Slægt til Slægt.

14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Du vil gøre dig rede, du vil forbarme dig over Zion; thi det er paa Tide, at du er den naadig; thi den bestemte Tid er kommen.

15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Thi dine Tjenere hænge med Behag ved dens Stene, og de have Medynk med dens Støv.

16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Og Hedningerne skulle frygte Herrens Navn, og alle Kongerne paa Jorden din Ære;

17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

thi Herren har bygget Zion og har ladet sig se i sin Herlighed.

18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Han har vendt sit Ansigt til den enliges Bøn og ikke foragtet deres Bøn.

19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Dette skal skrives for den kommende Slægt; og det Folk, som skabes, skal love Herren.

20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

Thi han saa ned fra sin Helligdoms Højsæde; Herren saa fra Himmelen til Jorden

21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

for at høre den bundnes Jamren, for at løse Dødsens Børn,

22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

for at de kunde forkynde Herrens Navn i Zion og hans Pris i Jerusalem,

23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

naar Folkene samles til Hobe og Rigerne til at tjene Herren.

24 Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Han har ydmyget min Kraft paa Vejen, han har forkortet mine Dage.

25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

Jeg siger: Min Gud! tag mig ikke bort midt i mine Dage, dine Aar vare fra Slægt til Slægt.

26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Du grundfæstede fordum Jorden, og Himlene er dine Hænders Gerning.

27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

De skulle forgaa; men du bestaar; og de skulle alle blive gamle som et Klædebon; du skal omskifte dem som en Klædning, og de omskiftes.

28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

Men du er den samme, og dine Aar faa ingen Ende. Dine Tjeneres Børn skulle fæste Bo, og deres Sæd skal stadfæstes for dit Ansigt.