Psalmaro 102

1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

Modlitba chudého, když sevřín jsa, před Hospodinem vylévá žádosti své. Hospodine, slyš modlitbu mou, a volání mé přijdiž k tobě.

2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

Neskrývej tváři své přede mnou, v den ssoužení mého nakloň ke mně ucha svého; když k tobě volám, rychle vyslyš mne.

3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

Nebo mizejí jako dým dnové moji, a kosti mé jako ohniště vypáleny jsou.

4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

Poraženo jest jako bylina, a usvadlo srdce mé, tak že jsem chleba svého jísti zapomenul.

5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

Od hlasu lkání mého přilnuly kosti mé k kůži mé.

6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

Podobný jsem učiněn pelikánu na poušti, jsem jako výr na pustinách.

7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

Bdím, a jsem jako vrabec osamělý na střeše.

8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

Každý den utrhají mi nepřátelé moji, a posměvači moji proklínají mnou.

9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

Nebo jídám popel jako chléb, a k nápoji svému slz přiměšuji,

10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

Pro rozhněvání tvé a zažžený hněv tvůj; nebo zdvihna mne, hodils mnou.

11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

Dnové moji jsou jako stín nachýlený, a já jako tráva usvadl jsem.

12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

Ale ty, Hospodine, na věky zůstáváš, a památka tvá od národu až do pronárodu.

13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

Ty povstana, smiluješ se nad Sionem, nebo čas jest učiniti milost jemu, a čas uložený přišel.

14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

Nebo líbost mají služebníci tvoji v kamení jeho, a nad prachem jeho slitují se,

15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

Aby se báli pohané jména Hospodinova, a všickni králové země slávy tvé,

16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

Když by Hospodin vzdělal Sion, a ukázal se v slávě své,

17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

Když by popatřil k modlitbě poníženého lidu, nepohrdaje modlitbou jejich.

18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

Budeť to zapsáno pro budoucí potomky, a lid, kterýž má stvořen býti, chváliti bude Hospodina,

19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

Že shlédl s výsosti svatosti své. Hospodin s nebe na zemi že popatřil,

20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

Aby vyslyšel vzdychání vězňů, a rozvázal ty, kteříž již k smrti oddání byli,

21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

Aby vypravovali na Sionu jméno Hospodinovo, a chválu jeho v Jeruzalémě,

22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

Když se spolu shromáždí národové a království, aby sloužili Hospodinu.

23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

Ztrápilť jest na cestě sílu mou, ukrátil dnů mých,

24 Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

Až jsem řekl: Můj Bože, nebeř mne u prostřed dnů mých; od národu zajisté až do pronárodu jsou léta tvá,

25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

I prvé nežlis založil zemi, a dílo rukou svých, nebesa.

26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

Onať pominou, ty pak zůstáváš; všecky ty věci jako roucho zvetšejí, jako oděv změníš je, a změněny budou.

27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

Ty pak jsi tentýž, a léta tvá nikdy nepřestanou.

28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.

Synové služebníků tvých bydliti budou, a símě jejich zmocní se před tebou.