Sentencoj 7
1 Mia filo! konservu miajn vortojn, Kaj gardu ĉe vi miajn moralordonojn.
Min son, behåll min ord, och göm min bud när dig.
2 Konservu miajn moralordonojn, kaj vivu; Kaj mian instruon, kiel la pupilon de viaj okuloj.
Behåll min bud, så får du lefva, och min lag såsom din ögnasten.
3 Ligu ilin al viaj fingroj; Skribu ilin sur la tabelo de via koro.
Bind dem på din finger, skrif dem pådins hjertas taflo.
4 Diru al la saĝo: Vi estas mia fratino; Kaj la prudenton nomu mia parencino;
Säg till vishetena: Du äst min syster, och kalla klokhetena dina fränko;
5 Por ke vi estu gardata kontraŭ fremda edzino, Kontraŭ fremdulino, kies paroloj estas glataj.
Att du bevarad varder för en främmande qvinno, för ens annars, som slät ord gifver.
6 Ĉar mi rigardis tra fenestro de mia domo, Tra mia krado;
Ty i fenstret på mitt hus såg jag ut genom gallret;
7 Kaj mi vidis inter la naivuloj, Mi rimarkis inter la nematuruloj junulon senprudentan,
Och såg ibland de fåkunniga, och vardt varse ibland barn en galen yngling.
8 Kiu pasis sur la placo preter ŝia angulo, Kaj iris la vojon al ŝia domo,
Den gick på gatone utmed ett hörn, och trädde in uppå vägen åt hennes hus;
9 En krepusko, en vespero de tago, Kiam fariĝis nokto kaj mallumo.
I skymningene, om aftonen af dagenom, då det natt vardt, och mörkt var;
10 Kaj jen renkonte al li iras virino En ornamo de publikulino, ruzema je la koro.
Och si, der mötte honom en qvinna, i skökoklädnad, listig;
11 Bruema kaj vagema; Ŝiaj piedoj ne loĝas en ŝia domo.
Vildsinnad och ostyrig, så att hennes fötter icke kunde blifva i sitt hus;
12 Jen ŝi estas sur la strato, jen sur la placoj, Kaj apud ĉiu angulo ŝi embuskas.
Nu är hon ute, nu på gatone, och vaktar vid all hörn.
13 Kaj ŝi kaptis lin, kaj kisis lin Kun senhonta vizaĝo, kaj diris al li:
Hon tog honom fatt, och kysste honom utan skam, och sade till honom:
14 Mi devis alporti dankan oferdonon; Hodiaŭ mi plenumis mian solenan promeson.
Jag hafver i dag betalat tackoffer för mig, och mitt löfte.
15 Tial mi eliris al vi renkonte, Por serĉi vian vizaĝon, kaj mi vin trovis.
Derföre är jag utgången till att möta dig, till att söka ditt ansigte bittida, och hafver funnit dig.
16 Mi bele kovris mian liton Per multkoloraj teksaĵoj el Egiptujo.
Jag hafver skönliga tillpyntat min säng, med brokot täcken utur Egypten;
17 Mi parfumis mian kuŝejon Per mirho, aloo, kaj cinamo.
Jag hafver bestänkt min sängekammar med myrrham, aloes och kanel.
18 Venu, ni ĝuu sufiĉe volupton ĝis la mateno, Ni plezuriĝu per la amo.
Kom, låt oss bola allt intill morgonen, och låt oss älskog sköta.
19 Ĉar mia edzo ne estas hejme, Li iris en malproksiman vojon;
Ty mannen är icke hemma; han är bortfaren långväga.
20 La sakon kun mono li prenis kun si; Li revenos hejmen je la plenluno.
Han hafver tagit penningasäcken med sig; han skall först hemkomma till högtidsdagen.
21 Ŝi forlogis lin per sia multeparolado, Per sia glata buŝo ŝi lin entiris.
Hon talade för honom med mång ord, och fick honom in med sin släta mun.
22 Li tuj iras post ŝi, Kiel bovo iras al la buĉo Kaj kiel katenita malsaĝulo al la puno;
Han går straxt in med henne, såsom en oxe till att slagtas ledd varder, och såsom till en fjetter, der man de dårar med näpser;
23 Ĝis sago fendas al li la hepaton; Kiel birdo rapidas al la kaptilo, Kaj ne scias, ke ĝi pereigas sian vivon.
Tilldess hon med enom pil skjuter honom igenom lefrena, och såsom en fogel skyndar sig till snarona, och vet icke att det gäller honom om lifvet.
24 Kaj nun, infanoj, aŭskultu min, Atentu la vortojn de mia buŝo.
Så hörer mig nu, min barn, och märker uppå mins muns tal.
25 Via koro ne flankiĝu al ŝia vojo, Ne eraru sur ŝia irejo;
Låt ditt hjerta icke vika in uppå hennes väg, och låt icke förföra dig in uppå hennes stigar.
26 Ĉar multajn ŝi vundis kaj faligis, Kaj multegaj estas ŝiaj mortigitoj.
Ty hon hafver många sargat och fällt, och allehanda mägtige äro dräpne af henne.
