Sentencoj 6
1 Mia filo! se vi garantiis por via proksimulo Kaj donis vian manon por aliulo,
Sine moj, kad se podjemèiš za prijatelja svojega, i daš ruku svoju tuðincu,
2 Tiam vi enretiĝis per la vortoj de via buŝo, Kaptiĝis per la vortoj de via buŝo.
Vezao si se rijeèima usta svojih, uhvatio si se rijeèima usta svojih.
3 Tiam, mia filo, agu tiel kaj saviĝu, Ĉar vi falis en la mano de via proksimulo: Iru, vigliĝu, kaj petegu vian proksimulon;
Zato uèini tako, sine moj, i oprosti se, jer si dopao u ruke bližnjemu svojemu; idi, pripadni, i navali na bližnjega svojega.
4 Ne lasu viajn okulojn dormi Kaj viajn palpebrojn dormeti;
Ne daj sna oèima svojima, ni vjeðama svojima drijema.
5 Savu vin, kiel gazelo, el la mano, Kaj kiel birdo el la mano de la birdokaptisto.
Otmi se kao srna iz ruke lovcu, i kao ptica iz ruke ptièaru.
6 Iru al la formiko, vi maldiligentulo; Rigardu ĝian agadon, kaj saĝiĝu.
Idi k mravu, ljenivèe, gledaj putove njegove, i omudraj.
7 Kvankam ĝi ne havas estron, Nek kontrolanton, nek reganton,
Nema voða ni upravitelja ni gospodara;
8 Ĝi pretigas en la somero sian panon, Ĝi kolektas dum la rikolto sian manĝon.
I opet pripravlja ljeti sebi hranu, zbira uz žetvu piæu svoju.
9 Ĝis kiam, maldiligentulo, vi kuŝos? Kiam vi leviĝos de via dormo?
Dokle æeš, ljenivèe, ležati? kad æeš ustati od sna svojega?
10 Iom da dormo, iom da dormeto, Iom da kunmeto de la manoj por kuŝado;
Dok malo prospavaš, dok malo prodrijemlješ, dok malo sklopiš ruke da prilegneš,
11 Kaj venos via malriĉeco kiel rabisto, Kaj via senhaveco kiel viro armita.
Utom æe doæi siromaštvo tvoje kao putnik i oskudica tvoja kao oružan èovjek.
12 Homo sentaŭga, homo malbonfarema, Iras kun buŝo malica,
Èovjek nevaljao i nitkov hodi sa zlijem ustima;
13 Donas signojn per la okuloj, aludas per siaj piedoj, Komprenigas per siaj fingroj;
Namiguje oèima, govori nogama, pokazuje prstima;
14 Perverseco estas en lia koro, li intencas malbonon; En ĉiu tempo li semas malpacon.
Svaka mu je opaèina u srcu, kuje zlo svagda, zameæe svaðu.
15 Tial subite venos lia pereo; Li estos rompita subite, kaj neniu lin sanigos.
Zato æe ujedanput doæi pogibao njegova, èasom æe se satrti i neæe biti lijeka.
16 Jen estas ses aferoj, kiujn la Eternulo malamas, Kaj sep, kiujn Li abomenegas.
Na ovo šestoro mrzi Gospod, i sedmo je gad duši njegovoj:
17 Arogantaj okuloj, mensogema lango, Kaj manoj, kiuj verŝas senkulpan sangon,
Oèi ponosite, jezik lažljiv i ruke koje proljevaju krv pravu,
18 Koro, kiu preparas malbonfarajn intencojn, Piedoj, kiuj rapidas kuri al malbono,
Srce koje kuje zle misli, noge koje brzo trèe na zlo,
19 Falsa atestanto, kiu elspiras mensogojn; Kaj tiu, kiu semas malpacon inter fratoj.
Lažan svjedok koji govori laž, i ko zameæe svaðu meðu braæom.
20 Konservu, mia filo, la ordonon de via patro, Kaj ne forĵetu la instruon de via patrino.
Èuvaj, sine moj, zapovijest oca svojega, i ne ostavljaj nauke matere svoje.
21 Ligu ilin por ĉiam al via koro, Volvu ilin sur vian kolon.
Priveži ih sebi na srce zasvagda, i spuèi ih sebi oko grla.
22 Kiam vi iros, ili gvidos vin; Kiam vi kuŝiĝos, ili vin gardos; Kaj kiam vi vekiĝos, ili parolos kun vi.
Kuda god poðeš, vodiæe te; kad zaspiš, èuvaæe te; kad se probudiš, razgovaraæe te;
23 Ĉar moralordono estas lumingo, kaj instruo estas lumo, Kaj edifaj predikoj estas vojo de vivo,
Jer je zapovijest žižak, i nauka je vidjelo, i put je životni karanje koje pouèava;
24 Por gardi vin kontraŭ malbona virino, Kontraŭ glata lango de fremdulino.
Da te èuvaju od zle žene, od jezika kojim laska žena tuða.
25 Ne deziregu en via koro ŝian belecon, Kaj ne kaptiĝu per ŝiaj palpebroj.
Ne zaželi u srcu svom ljepote njezine, i nemoj da te uhvati vjeðama svojim.
26 Ĉar la kosto de publikulino estas nur unu pano; Sed fremda edzino forkaptas la grandvaloran animon.
Jer sa žene kurve spada èovjek na komad hljeba, i žena pusta lovi dragocjenu dušu.
27 Ĉu iu povas teni fajron en sia sino tiel, Ke liaj vestoj ne brulu?
Hoæe li ko uzeti ognja u njedra a haljine da mu se ne upale?
28 Ĉu iu povas marŝi sur ardantaj karboj, Ne bruligante siajn piedojn?
Hoæe li ko hoditi po živom ugljevlju a nogu da ne ožeže?
29 Tiel ankaŭ estas kun tiu, kiu venas al la edzino de sia proksimulo; Neniu, kiu ŝin ektuŝas, restas sen puno.
Tako biva onome koji ide k ženi bližnjega svojega; neæe biti bez krivice ko je se god dotakne.
30 Oni ne faras grandan honton al ŝtelanto, Se li ŝtelas por sin satigi, kiam li malsatas;
Ne sramote lupeža koji ukrade da nasiti dušu svoju, buduæi gladan;
31 Kaj kiam oni lin kaptas, li pagas sepoble; La tutan havon de sia domo li fordonas.
Nego kad ga uhvate plati samosedmo, da sve imanje doma svojega.
32 Sed kiu adultas kun virino, tiu estas sensaĝa; Tiu, kiu faras tion, pereigas sian animon;
Ali ko uèini preljubu sa ženom, bezuman je, dušu svoju gubi ko tako èini;
33 Batojn kaj malhonoron li ricevas, Kaj lia honto ne elviŝiĝas;
Muke i ruga dopada, i sramota se njegova ne može izbrisati.
34 Ĉar furiozas la ĵaluzo de la edzo; Kaj li ne indulgas en la tempo de la venĝo.
Jer je ljubavna sumnja žestoka u muža i ne štedi na dan osvete;
35 Li rigardas nenian kompenson, Kaj li ne akceptas, se vi volas eĉ multe donaci.
Ne mari ni za kakav otkup, i ne prima ako æeš i mnogo darova davati.
