Sentencoj 5
1 Mia filo! atentu mian saĝon; Al mia prudento klinu vian orelon,
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 Por ke vi konservu prudenton Kaj via buŝo tenu scion.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Ĉar la buŝo de malĉastulino elverŝas mielon, Kaj ŝia gorĝo estas pli glata ol oleo.
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 Sed ŝia sekvaĵo estas maldolĉa kiel absinto, Akra kiel ambaŭtranĉa glavo.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 Ŝi ne iras rekte laŭ la vojo de vivo; Ŝiaj paŝoj ŝanceliĝas, sed tion ŝi ne scias.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Kaj nun, infanoj, aŭskultu min, Kaj ne forkliniĝu de la vortoj de mia buŝo.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Malproksimigu de ŝi vian vojon, Kaj ne proksimiĝu al la pordo de ŝia domo,
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 Por ke vi ne fordonu al aliaj vian honoron Kaj viajn jarojn al la kruelulo,
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 Por ke fremduloj ne satiĝu de via havo, Kaj viaj laboroj ne estu en fremda domo,
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 Ĝis vi ĝemos en la fino, Kiam konsumiĝos via karno kaj via korpo,
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 Kaj vi diros: Ho, kiel mi malamis instruon, Kaj mia koro malŝatis moraligon!
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 Kaj mi ne aŭskultis la voĉon de miaj instruantoj, Kaj mi ne klinis mian orelon al miaj lernigantoj.
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 Mi estis preskaŭ en ĉia malbono Meze de kunveno kaj societo.
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Trinku akvon el via cisterno, Kaj fluantan el via puto.
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 Viaj fontoj disfluu eksteren, Akvaj torentoj en la stratojn.
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Ili apartenu al vi sola, Sed ne al aliaj kun vi.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Via fonto estu benata; Kaj havu ĝojon de la edzino de via juneco.
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 Ŝi estas ĉarma kiel cervino, Kaj aminda kiel ibeksino; Ŝiaj karesoj ĝuigu vin en ĉiu tempo, Ŝia amo ĉiam donu al vi plezuron.
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 Kaj kial, mia filo, vi volas serĉi al vi plezuron ĉe fremda virino Kaj enbrakigi ne apartenantan al vi?
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Ĉar antaŭ la okuloj de la Eternulo estas la vojoj de homo, Kaj ĉiujn liajn irojn Li pripensas.
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 Liaj propraj malbonfaroj enkaptos la malpiulon, Kaj la ŝnuroj de lia peko lin tenos.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Li mortos pro manko de eduko; Kaj la multo de lia senprudenteco lin devojigos.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
