Sentencoj 2
1 Mia filo! se vi akceptos miajn parolojn Kaj konservos ĉe vi miajn ordonojn,
Sine moj, ako primiš rijeèi moje, i zapovijesti moje sahraniš kod sebe,
2 Ke via orelo atente aŭskultos saĝon Kaj vian koron vi inklinigos al komprenado;
Da pazi uho tvoje na mudrost, i prigneš srce svoje k razumu,
3 Se vi vokos la prudenton Kaj direktos vian voĉon al la saĝo:
Ako prizoveš mudrost, i k razumu podigneš glas svoj,
4 Se vi serĉos ĝin kiel arĝenton, Serĉegos kiel trezoron:
Ako ga ustražiš kao srebro, i kao sakriveno blago ako dobro ustražiš;
5 Tiam vi komprenos la timon antaŭ la Eternulo, Kaj vi akiros konadon pri Dio.
Tada æeš razumjeti strah Gospodnji, i poznanje Božije naæi æeš.
6 Ĉar la Eternulo donas saĝon; El Lia buŝo venas scio kaj kompreno.
Jer Gospod daje mudrost, iz njegovijeh usta dolazi znanje i razum.
7 Li havas helpon por la virtuloj; Li estas ŝildo por tiuj, kiuj vivas pie.
Èuva pravima što doista jest, štit je onima koji hode u bezazlenosti,
8 Li gardas la iradon de la justo, Kaj zorgas pri la vojo de Siaj piuloj.
Da bi se držali staza pravijeh, a on èuva put svetaca svojih.
9 Tiam vi komprenos veremon kaj juston Kaj pion kaj ĉiun bonan vojon.
Tada æeš razumjeti pravdu i sud i što je pravo, i svaki dobri put.
10 Ĉar saĝo venos en vian koron, Kaj scio estos agrabla por via animo.
Kad doðe mudrost u srce tvoje, i znanje omili duši tvojoj,
11 Bona konscio vin gvidos, Prudento vin gardos,
Pomnjivost æe paziti na te, razum æe te èuvati,
12 Por savi vin de la vojo de malbono, De homo, parolanta kontraŭveraĵon,
Izbavljajuæi te od zla puta, od ljudi koji govore opake stvari,
13 De tiuj, kiuj forlasas la ĝustan vojon, Por iri la vojojn de mallumo,
Koji ostavljaju prave pute da idu putovima mraènijem,
14 Kiuj ĝojas, kiam ili faras malbonon, Trovas plezuron en la malordo de la malboneco,
Koji se raduju zlo èineæi, i igraju u zlijem opaèinama;
15 Kies vojoj estas malrektaj Kaj kies irado deflankiĝis;
Kojih su putovi krivi, i sami su opaki na stazama svojim;
16 Por savi vin de fremda virino, De edzino ne via, kies paroloj estas glataj,
Izbavljajuæi te od žene tuðe, od tuðinke, koja laska svojim rijeèima,
17 Kiu forlasas la amikon de sia juneco, Kaj forgesas la ligon de sia Dio;
Koja ostavlja voða mladosti svoje, i zaboravlja zavjet Boga svojega.
18 Ĉar ŝia domo kondukas al morto, Kaj ŝiaj paŝoj al la inferuloj;
Jer k smrti vodi dom njezin, i k mrtvima staze njezine.
19 Ĉiuj, kiuj eniras al ŝi, ne revenas, Kaj ne reatingas la vojon de la vivo;
Ko god uðe k njoj ne vraæa se, niti izlazi na put životni.
20 Ke vi iru la vojon de bonuloj, Kaj sekvu la paŝosignojn de piuloj.
Zato hodi putem dobrijeh, i drži se staza pravednièkih.
21 Ĉar la piuloj loĝos sur la tero, Kaj la senpekuloj restos sur ĝi;
Jer æe pravednici nastavati na zemlji, i bezazleni æe ostati na njoj.
22 Sed la malpiuloj estos ekstermitaj de sur la tero, Kaj la maliculoj estos malaperigitaj de tie.
A bezbožni æe se istrijebiti sa zemlje, i bezakonici æe se išèupati iz nje.
