Sentencoj 17
1 Pli bona estas seka peco da pano, sed kun trankvileco, Ol domo plena de viando, kun malpaco.
Melior est buccella sicca cum gaudio, quam domus plena victimis cum iurgio.
2 Saĝa sklavo regos super filo hontinda, Kaj dividos heredon kune kun fratoj.
Servus sapiens dominabitur filiis stultis, et inter fratres hereditatem dividet.
3 Fandujo estas por arĝento, kaj forno por oro; Sed la korojn esploras la Eternulo.
Sicut igne probatur argentum, et aurum camino: ita corda probat Dominus.
4 Malbonfaranto obeas malbonajn buŝojn; Malveremulo atentas malpian langon.
Malus obedit linguæ iniquæ: et fallax obtemperat labiis mendacibus.
5 Kiu mokas malriĉulon, tiu ofendas lian Kreinton; Kiu ĝojas pri ies malfeliĉo, tiu ne restos sen puno.
Qui despicit pauperem, exprobrat Factori eius: et qui ruina lætatur alterius, non erit impunitus.
6 Nepoj estas krono por maljunuloj; Kaj gloro por infanoj estas iliaj gepatroj.
Corona senum filii filiorum: et gloria filiorum patres eorum.
7 Al malsaĝulo ne konvenas alta parolado, Kaj ankoraŭ malpli al nobelo mensogado.
Non decent stultum verba composita: nec principem labium mentiens.
8 Donaco estas juvelo en la okuloj de sia mastro; Kien ajn li sin turnos, li sukcesos.
Gemma gratissima, expectatio præstolantis: quocumque se vertit, prudenter intelligit.
9 Kiu kovras kulpon, tiu serĉas amikecon; Sed kiu reparolas pri la afero, tiu disigas amikojn.
Qui celat delictum, quærit amicitias: qui altero sermone repetit, separat fœderatos.
10 Pli efikas riproĉo ĉe saĝulo, Ol cent batoj ĉe malsaĝulo.
Plus proficit correptio apud prudentem, quam centum plagæ apud stultum.
11 Malbonulo serĉas nur ribelon; Sed terura sendato estos sendita kontraŭ lin.
Semper iurgia quærit malus: Angelus autem crudelis mittetur contra eum.
12 Pli bone estas renkonti ursinon, al kiu estas rabitaj ĝiaj infanoj, Ol malsaĝulon kun lia malsaĝeco.
Expedit magis ursæ occurrere raptis fœtibus, quam fatuo confidenti in stultitia sua.
13 Kiu redonas malbonon por bono, El ties domo ne malaperos malbono.
Qui reddit mala pro bonis, non recedet malum de domo eius.
14 La komenco de malpaco estas kiel liberigo de akvo; Antaŭ ol ĝi tro vastiĝis, forlasu la malpacon.
Qui dimittit aquam, caput est iurgiorum: et antequam patiatur contumeliam, iudicium deserit.
15 Kiu pravigas malvirtulon, kaj kiu malpravigas virtulon, Ambaŭ estas abomenaĵo por la Eternulo.
Qui iustificat impium, et qui condemnat iustum, abominabilis est uterque apud Deum.
16 Por kio servas mono en la mano de malsaĝulo? Ĉu por aĉeti saĝon, kiam li prudenton ne havas?
Quid prodest stulto habere divitias, cum sapientiam emere non possit? Qui altum facit domum suam, quærit ruinam: et qui evitat discere, incidet in mala.
17 En ĉiu tempo amiko amas, Kaj li fariĝas frato en mizero.
Omni tempore diligit qui amicus est: et frater in angustiis comprobatur.
18 Homo malsaĝa donas manon en manon, Kaj garantias por sia proksimulo.
Stultus homo plaudet manibus cum spoponderit pro amico suo.
19 Kiu amas malpacon, tiu amas pekon; Kiu tro alte levas sian pordon, tiu serĉas pereon.
Qui meditatur discordias, diligit rixas: et qui exaltat ostium, quærit ruinam.
20 Malica koro ne trovos bonon; Kaj kiu havas neĝustan langon, tiu enfalos en malfeliĉon.
Qui perversi cordis est, non inveniet bonum: et qui vertit linguam, incidet in malum.
21 Kiu naskas malsaĝulon, tiu havas ĉagrenon; Kaj patro de malprudentulo ne havos ĝojon.
Natus est stultus in ignominiam suam: sed nec pater in fatuo lætabitur.
22 Ĝoja koro estas saniga; Kaj malĝoja spirito sekigas la ostojn.
Animus gaudens ætatem floridam facit: spiritus tristis exiccat ossa.
23 Kaŝitajn donacojn akceptas malvirtulo, Por deklini la vojon de la justeco.
Munera de sinu impius accipit, ut pervertat semitas iudicii.
24 Antaŭ la vizaĝo de prudentulo estas saĝo; Sed la okuloj de malsaĝulo estas en la fino de la tero.
In facie prudentis lucet sapientia: oculi stultorum in finibus terræ.
25 Filo malsaĝa estas ĉagreno por sia patro, Kaj malĝojo por sia patrino.
Ira patris, filius stultus: et dolor matris quæ genuit eum.
26 Ne estas bone suferigi virtulon, Nek bati noblulon, kiu agas juste.
Non est bonum, damnum inferre iusto: nec percutere principem, qui recta iudicat.
27 Kiu ŝparas siajn vortojn, tiu estas prudenta; Kaj trankvilanimulo estas homo saĝa.
Qui moderatur sermones suos, doctus et prudens est: et pretiosi spiritus vir eruditus.
28 Eĉ malsaĝulo, se li silentas, estas rigardata kiel saĝulo; Kaj kiel prudentulo, se li tenas fermita sian buŝon.
Stultus quoque si tacuerit, sapiens reputabitur: et si compresserit labia sua, intelligens.
