Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Spomni se, oh Gospod, kaj je prišlo nad nas. Preudari in poglej našo grajo.
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Naša dediščina je obrnjena k tujcem, naše hiše k neznancem.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Sirote smo in brez očeta, naše matere so kakor vdove.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Svojo vodo smo pili za denar; naš les nam je prodan.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Naši vratovi so pod preganjanjem. Trudimo se, pa nimamo počitka.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Roko smo izročili k Egipčanom in k Asircem, da bi bili nasičeni s kruhom.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Naši očetje so grešili in jih ni in mi smo nosili njihove krivičnosti.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Služabniki so vladali nad nami. Nikogar ni, da bi nas osvobodil iz njihove roke.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Svoj kruh smo prinašali z nevarnostjo za svoja življenja, zaradi meča iz divjine.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Naša koža je bila črna kakor peč zaradi strašne lakote.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Posiljevali so ženske na Sionu in device v Judovih mestih.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Z njihovo roko so obesili prince. Obrazi starešin niso bili spoštovani.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Zajeli so mladeniče, da meljejo in otroci so padali pod lesom.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Starešine so odšli od velikih vrat, mladeniči od svoje glasbe.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Veselje našega srca je prenehalo, naš ples je obrnjen v žalovanje.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Krona je padla iz naše glave. Gorje nam, da smo grešili!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Zaradi tega peša naše srce, zaradi teh stvari so zatemnjene naše oči.
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
Zaradi gore Sion, ki je zapuščena, lisice hodijo po njej.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Ti, oh Gospod, ostajaš na veke, tvoj prestol od roda do roda.
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Zakaj nas pozabljaš na veke in nas zapuščaš za tako dolgo?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Obrni nas k sebi, oh Gospod in mi bomo obrnjeni; obnovi naše dni kakor od davnine.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Toda popolnoma si nas zavrgel. Zelo si ogorčen zoper nas.
