Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Opomeni se, Gospode, što nas zadesi; pogledaj i vidi sramotu našu.
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Našljedstvo naše privali se tuðincima, domovi naši inostrancima.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Postasmo sirote, bez oca, matere naše kao udovice.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Svoju vodu pijemo za novce, svoja drva kupujemo.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Na vratu nam je jaram, i gone nas; umoreni nemamo odmora.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Pružamo ruku k Misircima i Asircima, da se nasitimo hljeba.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Oci naši zgriješiše, i nema ih, a mi nosimo bezakonja njihova.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Robovi nam gospodare, nema nikoga da izbavi iz ruku njihovijeh.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Sa strahom za život svoj od maèa u pustinji donosimo sebi hljeb.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Koža nam pocrnje kao peæ od ljute gladi.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Sramote žene na Sionu i djevojke po gradovima Judinijem.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Knezove vješaju svojim rukama, ne poštuju lica staraèkoga.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Mladiæe uzimaju pod žrvnje, i djeca padaju pod drvima.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Staraca nema više na vratima, ni mladiæa na pjevanju.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Nesta radosti srcu našemu, igra naša pretvori se u žalost.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Pade vijenac s glave naše; teško nama, što zgriješismo!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Stoga je srce naše žalosno, stoga oèi naše potamnješe,
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
Sa gore Siona, što opustje, i lisice idu po njoj.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Ti, Gospode, ostaješ dovijeka, prijesto tvoj od koljena do koljena.
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Zašto hoæeš da nas zaboraviš dovijeka, da nas ostaviš zadugo?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Obrati nas, Gospode, k sebi, i obratiæemo se; ponovi dane naše kako bijahu prije.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Jer eda li æeš nas sasvijem odbaciti i gnjeviti se na nas veoma?
