Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Recordare Domine quid acciderit nobis: intuere, et respice opprobrium nostrum.
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Hereditas nostra versa est ad alienos: domus nostrae ad extraneos.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Pupilli facti sumus absque patre, matres nostrae quasi viduae.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Aquam nostram pecunia bibimus: ligna nostra pretio comparavimus.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Cervicibus nostris minabamur, lassis non dabatur requies.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Aegypto dedimus manum, et Assyriis ut saturaremur pane.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Patres nostri peccaverunt, et non sunt: et nos iniquitates eorum portavimus.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Servi dominati sunt nostri: non fuit qui redimeret de manu eorum.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
In animabus nostris afferebamus panem nobis, a facie gladii in deserto.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Pellis nostra, quasi clibanus exusta est a facie tempestatum famis.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Mulieres in Sion humiliaverunt, et virgines in civitatibus Iuda.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Principes manu suspensi sunt: facies senum non erubuerunt.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Adolescentibus impudice abusi sunt: et pueri in ligno corruerunt.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Senes defecerunt de portis: iuvenes de choro psallentium.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Defecit gaudium cordis nostri: versus est in luctum chorus noster.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Cecidit corona capitis nostri: vae nobis, quia peccavimus.
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Propterea moestum factum est cor nostrum, ideo contenebrati sunt oculi nostri.
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
Propter montem Sion quia disperiit, vulpes ambulaverunt in eo.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Tu autem Domine in aeternum permanebis, solium tuum in generatione et generationem.
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Quare in perpetuum oblivisceris nostri? derelinques nos in longitudine dierum?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Converte nos Domine ad te, et convertemur: innova dies nostros, sicut a principio.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Sed proiiciens repulisti nos, iratus es contra nos vehementer.
