Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Ingatlah, ya TUHAN, apa yang terjadi atas kami. Pandanglah kami, dan lihatlah kehinaan kami.
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Harta warisan kami jatuh ke tangan orang lain, rumah-rumah kami didiami orang asing.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Ayah kami telah dibunuh musuh; kini ibu kami janda, dan kami piatu.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Air minum dan kayu api harus kami beli.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Seperti hewan, kami dipaksa bekerja berat, kami lelah, tetapi tak diberi waktu istirahat.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Kami pergi mengemis di Mesir, kami minta makanan di Asyur.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Leluhur kami berdosa, kini mereka sudah tiada; tapi kami harus menderita, karena dosa-dosa mereka.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Kami diperintah oleh orang-orang yang tak lebih dari hamba; tiada yang berkuasa melepaskan kami dari mereka.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Di luar kota, pembunuh berkeliaran; nyawa kami terancam ketika mencari makanan.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Kami menderita kelaparan, sehingga kulit kami membara seperti perapian.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Wanita-wanita di Sion diperkosa, gadis-gadis dinodai di desa-desa Yehuda.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Pemimpin-pemimpin kami ditangkap dan digantung, orang-orang tua kami tidak lagi disanjung.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Pemuda-pemuda kami dipaksa bekerja dipenggilingan, anak-anak lelaki tertindih pikulan kayu sampai pingsan.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Orang tua-tua tak lagi berkumpul di pintu gerbang kota, musik tidak lagi terdengar di kalangan orang muda.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Kami telah kehilangan kebahagiaan; tarian-tarian telah berubah menjadi perkabungan.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Kebanggaan kami sudah tiada, kami celaka karena telah berdosa.
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Gunung Sion sepi dan ditinggalkan; di sana anjing hutan berkeliaran. Karena itu hati kami remuk redam, kami menangis hingga penglihatan kami menjadi buram.
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Tetapi Engkau, ya TUHAN, tetap berkuasa, Engkau memerintah selama-lamanya.
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Masakan Kautinggalkan kami begitu lama? Mungkinkah Kaulupakan kami sepanjang masa?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Ya TUHAN, bawalah kami kembali kepada-Mu; kami akan kembali kepada-Mu! Pulihkanlah keadaan kami seperti dahulu.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Ataukah telah Kaubuang kami sama sekali? Tak terbataskah kemarahan-Mu kepada kami?
