Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Gedenke, HERR, dessen, was uns widerfahren ist! Blicke her und sieh unsere Schmach!
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Unser Erbbesitz ist an Fremde übergegangen, unsere Häuser an Ausländer.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Waisen sind wir geworden, vaterlos, unsere Mütter sind wie Witwen.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Unser Wasser trinken wir um Geld, nur gegen Zahlung erhalten wir unser eignes Holz.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Unsere Verfolger sitzen uns auf dem Nacken, und sind wir ermattet, gönnt man uns keine Ruhe.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Den Ägyptern haben wir die Hand gereicht und den Assyrern, um uns satt zu essen. –
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Unsere Väter, die gesündigt haben, sind nicht mehr: wir müssen ihre Verschuldungen büßen.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Knechte herrschen über uns: niemand entreißt uns ihrer Hand.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Mit Lebensgefahr schaffen wir unser Brot herein, in Angst vor dem Schwert der Wüstenbewohner.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Unsere Haut glüht wie ein Ofen von der Fieberglut des Hungers.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Ehefrauen haben sie in Zion geschändet, Jungfrauen in den Städten Judas.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Fürsten sind von ihrer Hand gehenkt worden, das Ansehn der Ältesten wird nicht geachtet.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Jünglinge müssen die Handmühle schleppen, und Knaben wanken unter Lasten von Holz.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Die Alten bleiben fern vom Stadttor, die Jungen von ihrem Saitenspiel.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Geschwunden ist die Freude unsers Herzens, unser Reigentanz hat sich in Trauer verwandelt.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Die Krone ist uns vom Haupt gefallen: wehe uns, daß wir gesündigt haben!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Darob ist unser Herz krank geworden, darüber sind unsere Augen umdüstert:
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
über den Zionsberg, der verödet daliegt, auf dem die Füchse ihr Wesen treiben.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Du aber, HERR, thronst in Ewigkeit, dein Herrscherstuhl steht fest von Geschlecht zu Geschlecht.
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Warum willst du uns vergessen für immer, uns verlassen lebenslang?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Führe uns, HERR, zu dir zurück, daß wir umkehren! Laß unsere Tage erneuert werden wie vor alters!
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Oder hast du uns gänzlich verworfen? Zürnst du uns unversöhnlich?
