Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Gedenke, HERR, wie es uns gehet; schau und siehe an unsere Schmach!
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Unser Erbe ist den Fremden zuteil worden und unsere Häuser den Ausländern.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Wir sind Waisen und haben keinen Vater; unsere Mütter sind wie Witwen.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Unser eigen Wasser müssen wir um Geld trinken; unser Holz muß man bezahlt bringen lassen.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Man treibt uns über Hals, und wenn wir schon müde sind, läßt man uns doch keine Ruhe.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Wir haben uns müssen Ägypten und Assur ergeben, auf daß wir doch Brot satt zu essen haben.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Unsere Väter haben gesündiget und sind nicht mehr vorhanden; und wir müssen ihre Missetat entgelten.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Knechte herrschen über uns, und ist niemand, der uns von ihrer Hand errette.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Wir müssen unser Brot mit Fahr unsers Lebens holen vor dem Schwert in der Wüste.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Unsere Haut ist verbrannt wie in einem Ofen vor dem greulichen Hunger.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Sie haben die Weiber zu Zion geschwächt und die Jungfrauen in den Städten Judas.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Die Fürsten sind von ihnen gehenket, und die Person der Alten hat man nicht geehret.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Die Jünglinge haben Mühlsteine müssen tragen und die Knaben über dem Holztragen straucheln.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Es sitzen die Alten nicht mehr unter dem Tor, und die Jünglinge treiben kein Saitenspiel mehr.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Unsers Herzens Freude hat ein Ende, unser Reigen ist in Wehklagen verkehret.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Die Krone unsers Haupts ist abgefallen. O wehe, daß wir so gesündiget haben!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Darum ist auch unser Herz betrübt, und unsere Augen sind finster worden
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
um des Berges Zions willen, daß er so wüst liegt, daß die Füchse darüberlaufen.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Aber du, HERR, der du ewiglich bleibest und dein Thron für und für,
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
warum willst du unser so gar vergessen und uns die Länge so gar verlassen?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Bringe uns, HERR, wieder zu dir, daß wir wieder heimkommen; verneue unsere Tage wie vor alters!
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Denn du hast uns verworfen und bist allzusehr über uns erzürnet.
