Plorkanto 5
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
Muista, Herra, mitä meille on tapahtunut; katso ja näe meidän häväistyksemme.
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
Meidän perintöosamme on siirtynyt vieraille, meidän talomme muukalaisille.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
Me olemme tulleet orvoiksi, isättömiksi, meidän äitimme ovat kuin lesket.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
Oman juomavetemme me ostamme rahalla; omat puumme saamme, jos maksamme hinnan.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
Vainoojamme ovat meidän niskassamme; kun uuvumme, ei meille lepoa suoda.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
Egyptille me lyömme kättä ja Assurille saadaksemme leipää ravinnoksi.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
Meidän isämme ovat syntiä tehneet; heitä ei enää ole. Me kannamme heidän syntivelkaansa.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
Orjat hallitsevat meitä; ei ole sitä, joka tempaisi meidät heidän käsistänsä.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
Henkemme kaupalla me noudamme leipämme, väistäen miekkaa erämaassa.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
Meidän ihomme halkeilee kuin uuni nälän poltteiden takia.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
Naisia raiskataan Siionissa, neitsyitä Juudan kaupungeissa.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
Ruhtinaita heidän kätensä hirttävät, vanhinten kasvoja ei pidetä arvossa.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
Nuorukaiset kantavat myllynkiviä, poikaset kompastelevat puutaakkojen alla.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
Poissa ovat vanhukset porteista, nuorukaiset kielisoittimiensa äärestä.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
Poissa on ilo sydämistämme, karkelomme on valitukseksi muuttunut.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
Pudonnut on päästämme kruunu. Voi meitä, sillä me olemme syntiä tehneet!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
Tästä syystä on sydämemme tullut sairaaksi, näitten tähden ovat silmämme pimenneet-
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
Siionin vuoren tähden, joka on autiona, jolla ketut juoksentelevat.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
Sinä, Herra, hallitset iankaikkisesti, sinun valtaistuimesi pysyy suvusta sukuun.
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
Miksi unhotat meidät ainiaaksi, hylkäät meidät ikipäiviksi?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
Palauta meidät, Herra, tykösi, niin me palajamme; uudista meidän päivämme muinaiselleen.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
Vai oletko meidät peräti hyljännyt, vihastunut meihin ylenmäärin?
