Plorkanto 3
1 Mi estas la viro, kiu spertis suferon sub la vergo de Lia kolero.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Min Li kondukis kaj irigis en mallumon, ne en lumon.
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Nur sur min Li turnas Sian manon ĉiutage denove.
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 Li maljunigis mian karnon kaj haŭton, rompis miajn ostojn.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 Li konstruis ĉirkaŭ mi, ĉirkaŭis min per maldolĉaĵoj kaj malfacilaĵoj.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 En mallumon Li lokis min, kiel porĉiamajn mortintojn.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 Li ĉirkaŭbaris min, ke mi ne povu eliri; Li ligis min per pezaj ĉenoj.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Kvankam mi krias kaj vokas, Li kovras Siajn orelojn antaŭ mia preĝo.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 Li baris miajn vojojn per hakitaj ŝtonoj; Li kurbigis miajn vojetojn.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 Li estas por mi kiel urso en embusko, kiel leono en kaŝita loko.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Li depuŝis min de miaj vojoj, kaj disŝiris min; Li faris min objekto de teruro.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 Li streĉis Sian pafarkon, kaj starigis min kiel celon por Siaj sagoj.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 En miajn renojn Li pafis la filojn de Sia sagujo.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Mi fariĝis mokataĵo por mia tuta popolo, ilia ĉiutaga rekantaĵo.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 Li satigis min per maldolĉaĵo, trinkoplenigis min per vermuto.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 Li disrompis miajn dentojn en malgrandajn pecojn, Li enpuŝis min en cindron.
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Mia animo estas forpuŝita for de paco; bonstaton mi forgesis.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 Kaj mi diris: Pereis mia forto kaj mia espero al la Eternulo.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 La memoro pri mia mizero kaj miaj suferoj estas vermuto kaj galo.
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Konstante rememorante tion, senfortiĝas en mi mia animo.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Sed tion mi respondas al mia koro, kaj tial mi esperas:
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 Ĝi estas favorkoreco de la Eternulo, ke ni ne tute pereis; ĉar Lia kompatemeco ne finiĝis,
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Sed ĉiumatene ĝi renoviĝas; granda estas Via fideleco.
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Mia parto estas la Eternulo, diras mia animo; tial mi esperas al Li.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 La Eternulo estas bona por tiuj, kiuj esperas al Li, por la animo, kiu serĉas Lin.
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Bone estas esperi pacience helpon de la Eternulo.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Bone estas al la homo, kiu portas jugon en sia juneco;
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 Li sidas solece kaj silentas, kiam li estas ŝarĝita;
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Li metas sian buŝon en polvon, kredante, ke ekzistas espero;
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Li donas sian vangon al tiu, kiu lin batas; li satigas sin per malhonoro.
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 Ĉar ne por eterne forlasas la Sinjoro;
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Se Li iun suferigas, Li ankaŭ kompatas pro Sia granda favorkoreco;
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Ĉar ne el Sia koro Li sendas mizeron kaj suferon al la homoj.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 Kiam oni premas sub siaj piedoj ĉiujn malliberulojn de la tero,
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 Kiam oni forklinas la rajton de homo antaŭ la vizaĝo de la Plejaltulo,
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 Kiam oni estas maljusta kontraŭ homo en lia juĝa afero — Ĉu la Sinjoro tion ne vidas?
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 Kiu povas per sia diro atingi, ke io fariĝu, se la Sinjoro tion ne ordonis?
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Ĉu ne el la buŝo de la Plejaltulo eliras la decidoj pri malbono kaj pri bono?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Kial murmuras homo vivanta? Ĉiu murmuru kontraŭ siaj pekoj.
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 Ni trarigardu kaj esploru nian konduton, kaj ni revenu al la Eternulo;
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Ni levu nian koron kaj niajn manojn al Dio en la ĉielo.
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Ni pekis kaj malobeis, kaj Vi ne pardonis.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 Vi kovris Vin per kolero kaj persekutis nin; Vi mortigis, Vi ne kompatis.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Vi kovris Vin per nubo, por ke ne atingu Vin la preĝo.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Vi faris nin balaindaĵo kaj abomenindaĵo inter la popoloj.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 Malfermegis kontraŭ ni sian buŝon ĉiuj niaj malamikoj.
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Teruro kaj pereo trafis nin, ruinigo kaj malfeliĉo.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Torentojn da akvo verŝas mia okulo pri la malfeliĉo de la filino de mia popolo.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 Mia okulo fluigas kaj ne ĉesas, ne ekzistas por ĝi halto,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Ĝis la Eternulo ekrigardos kaj ekvidos de la ĉielo.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Mia okulo suferigas mian animon pri ĉiuj filinoj de mia urbo.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 Senkaŭze ĉasas min kiel birdon miaj malamikoj;
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Ili pereigas mian vivon en kavo, ili ĵetas sur min ŝtonojn.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Akvo leviĝis kontraŭ mian kapon, kaj mi diris: Mi tute pereis.
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 Mi vokis Vian nomon, ho Eternulo, el la profunda kavo;
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Vi aŭdis mian voĉon; ne kovru Vian orelon antaŭ mia vokado pri liberigo.
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Vi alproksimiĝis, kiam mi vokis al Vi; Vi diris: Ne timu.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 Vi, ho Sinjoro, defendis mian juĝaferon; Vi liberigis mian vivon.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 Vi vidis, ho Eternulo, la maljustaĵon, kiun mi suferas; juĝu mian aferon.
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Vi vidis ilian tutan venĝon, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 Vi aŭdis ilian insultadon, ho Eternulo, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi,
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 La parolojn de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ min, kaj iliajn pensojn kontraŭ mi dum la tuta tago.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Rigardu, kiam ili sidas kaj kiam ili leviĝas; mi ĉiam estas ilia rekantaĵo.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 Redonu al ili repagon, ho Eternulo, laŭ la faroj de iliaj manoj.
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Donu al ili doloron en la koro, sentigu al ili Vian malbenon.
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Persekutu ilin en kolero, kaj ekstermu ilin el sub la ĉielo de la Eternulo.
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
