Plorkanto 3

1 Mi estas la viro, kiu spertis suferon sub la vergo de Lia kolero.

Jeg er den, der saa nød ved hans vredes ris,

2 Min Li kondukis kaj irigis en mallumon, ne en lumon.

mig har han ført og ledt i det tykkeste Mulm,

3 Nur sur min Li turnas Sian manon ĉiutage denove.

ja, Haanden vender han mod mig Dagen lang.

4 Li maljunigis mian karnon kaj haŭton, rompis miajn ostojn.

Mit Kød og min Hud har han opslidt, brudt mine Ben,

5 Li konstruis ĉirkaŭ mi, ĉirkaŭis min per maldolĉaĵoj kaj malfacilaĵoj.

han mured mig inde, omgav mig med Galde og Møje,

6 En mallumon Li lokis min, kiel porĉiamajn mortintojn.

lod mig bo i Mørke som de, der for længst er døde.

7 Li ĉirkaŭbaris min, ke mi ne povu eliri; Li ligis min per pezaj ĉenoj.

Han har spærret mig inde og lagt mig i tunge Lænker.

8 Kvankam mi krias kaj vokas, Li kovras Siajn orelojn antaŭ mia preĝo.

Om jeg end raaber og skriger, min Bøn er stængt ude.

9 Li baris miajn vojojn per hakitaj ŝtonoj; Li kurbigis miajn vojetojn.

Han spærred mine Veje med Kvader, gjorde Stierne krøge.

10 Li estas por mi kiel urso en embusko, kiel leono en kaŝita loko.

Han blev mig en lurende Bjørn, en Løve i Baghold;

11 Li depuŝis min de miaj vojoj, kaj disŝiris min; Li faris min objekto de teruro.

han ledte mig vild, rev mig sønder og lagde mig øde;

12 Li streĉis Sian pafarkon, kaj starigis min kiel celon por Siaj sagoj.

han spændte sin Bue; lod mig være Skive for Pilen.

13 En miajn renojn Li pafis la filojn de Sia sagujo.

Han sendte sit Koggers Sønner i Nyrerne paa mig;

14 Mi fariĝis mokataĵo por mia tuta popolo, ilia ĉiutaga rekantaĵo.

hvert Folk lo mig ud og smæded mig Dagen lang,

15 Li satigis min per maldolĉaĵo, trinkoplenigis min per vermuto.

med bittert mætted han mig, gav mig Malurt at drikke.

16 Li disrompis miajn dentojn en malgrandajn pecojn, Li enpuŝis min en cindron.

Mine Tænder lod han bide i Flint, han traadte mig i Støvet;

17 Mia animo estas forpuŝita for de paco; bonstaton mi forgesis.

han skilte min Sjæl fra Freden, jeg glemte Lykken

18 Kaj mi diris: Pereis mia forto kaj mia espero al la Eternulo.

og sagde: »Min Livskraft, mit Haab til HERREN er ude.«

19 La memoro pri mia mizero kaj miaj suferoj estas vermuto kaj galo.

At mindes min Vaande og Flakken er Malurt og Galde;

20 Konstante rememorante tion, senfortiĝas en mi mia animo.

min Sjæl, den mindes det grant, den grubler betynget.

21 Sed tion mi respondas al mia koro, kaj tial mi esperas:

Det lægger jeg mig paa Sinde, derfor vil jeg haabe:

22 Ĝi estas favorkoreco de la Eternulo, ke ni ne tute pereis; ĉar Lia kompatemeco ne finiĝis,

HERRENS Miskundhed er ikke til Ende, ikke brugt op,

23 Sed ĉiumatene ĝi renoviĝas; granda estas Via fideleco.

hans Naade er ny hver Morgen, hans Trofasthed stor.

24 Mia parto estas la Eternulo, diras mia animo; tial mi esperas al Li.

Min Del er HERREN, (siger min Sjæl, ) derfor haaber jeg paa ham.

25 La Eternulo estas bona por tiuj, kiuj esperas al Li, por la animo, kiu serĉas Lin.

Dem, der bier paa HERREN, er han god, den Sjæl, der ham søger;

26 Bone estas esperi pacience helpon de la Eternulo.

det er godt at haabe i Stilhed paa HERRENS Frelse,

27 Bone estas al la homo, kiu portas jugon en sia juneco;

godt for en Mand, at han bærer Aag i sin Ungdom.

28 Li sidas solece kaj silentas, kiam li estas ŝarĝita;

Han sidde ensom og tavs, naar han lægger det paa ham;

29 Li metas sian buŝon en polvon, kredante, ke ekzistas espero;

han trykke sin Mund mod Støvet, maaske er der Haab,

30 Li donas sian vangon al tiu, kiu lin batas; li satigas sin per malhonoro.

række Kind til den, der slaar ham, mættes med Haan.

31 Ĉar ne por eterne forlasas la Sinjoro;

Thi Herren bortstøder ikke for evigt,

32 Se Li iun suferigas, Li ankaŭ kompatas pro Sia granda favorkoreco;

har han voldt Kvide, saa ynkes han, stor er hans Naade;

33 Ĉar ne el Sia koro Li sendas mizeron kaj suferon al la homoj.

ej af Hjertet plager og piner han Menneskens Børn.

34 Kiam oni premas sub siaj piedoj ĉiujn malliberulojn de la tero,

Naar Landets Fanger til Hobe trædes under Fod,

35 Kiam oni forklinas la rajton de homo antaŭ la vizaĝo de la Plejaltulo,

naar Mandens Ret for den Højestes Aasyn bøjes,

36 Kiam oni estas maljusta kontraŭ homo en lia juĝa afero — Ĉu la Sinjoro tion ne vidas?

naar en Mand lider Uret i sin Sag — mon Herren ej ser det?

37 Kiu povas per sia diro atingi, ke io fariĝu, se la Sinjoro tion ne ordonis?

Hvo taler vel, saa det sker, om ej Herren byder?

38 Ĉu ne el la buŝo de la Plejaltulo eliras la decidoj pri malbono kaj pri bono?

Kommer ikke baade ondt og godt fra den Højestes Mund?

39 Kial murmuras homo vivanta? Ĉiu murmuru kontraŭ siaj pekoj.

Over hvad skal den levende sukke? Hver over sin Synd!

40 Ni trarigardu kaj esploru nian konduton, kaj ni revenu al la Eternulo;

Lad os ransage, granske vore Veje og vende os til HERREN,

41 Ni levu nian koron kaj niajn manojn al Dio en la ĉielo.

løfte Hænder og Hjerte til Gud i Himlen;

42 Ni pekis kaj malobeis, kaj Vi ne pardonis.

vi syndede og stod imod, du tilgav ikke,

43 Vi kovris Vin per kolero kaj persekutis nin; Vi mortigis, Vi ne kompatis.

men hylled dig i Vrede, forfulgte os, dræbte uden Skaansel,

44 Vi kovris Vin per nubo, por ke ne atingu Vin la preĝo.

hylled dig i Skyer, saa Bønnen ej naaede frem;

45 Vi faris nin balaindaĵo kaj abomenindaĵo inter la popoloj.

til Skarn og til Udskud har du gjort os midt iblandt Folkene.

46 Malfermegis kontraŭ ni sian buŝon ĉiuj niaj malamikoj.

De opspærred Munden imod os, alle vore Fjender.

47 Teruro kaj pereo trafis nin, ruinigo kaj malfeliĉo.

Vor Lod blev Gru og Grav og Sammenbruds Øde;

48 Torentojn da akvo verŝas mia okulo pri la malfeliĉo de la filino de mia popolo.

Vandstrømme græder mit Øje, mit Folk brød sammen.

49 Mia okulo fluigas kaj ne ĉesas, ne ekzistas por ĝi halto,

Hvileløst strømmer mit Øje, det kender ej Ro,

50 Ĝis la Eternulo ekrigardos kaj ekvidos de la ĉielo.

før HERREN skuer ned fra Himlen, før han ser til.

51 Mia okulo suferigas mian animon pri ĉiuj filinoj de mia urbo.

Synet af Byens Døtre piner min Sjæl.

52 Senkaŭze ĉasas min kiel birdon miaj malamikoj;

Jeg joges som en Fugl af Fjender, hvis Had var grundløst,

53 Ili pereigas mian vivon en kavo, ili ĵetas sur min ŝtonojn.

de spærred mig inde i en Grube, de stenede mig;

54 Akvo leviĝis kontraŭ mian kapon, kaj mi diris: Mi tute pereis.

Vand strømmed over mit Hoved, jeg tænkte: »Fortabt!«

55 Mi vokis Vian nomon, ho Eternulo, el la profunda kavo;

Dit Navn paakaldte jeg, HERRE, fra Grubens Dyb;

56 Vi aŭdis mian voĉon; ne kovru Vian orelon antaŭ mia vokado pri liberigo.

du hørte min Røst: »O, gør dig ej døv for mit Skrig!«

57 Vi alproksimiĝis, kiam mi vokis al Vi; Vi diris: Ne timu.

Nær var du, den Dag jeg kaldte, du sagde: »Frygt ikke!«

58 Vi, ho Sinjoro, defendis mian juĝaferon; Vi liberigis mian vivon.

Du førte min Sag, o HERRE, genløste mit Liv;

59 Vi vidis, ho Eternulo, la maljustaĵon, kiun mi suferas; juĝu mian aferon.

HERRE, du ser, jeg lider Uret, skaf mig min Ret!

60 Vi vidis ilian tutan venĝon, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi.

Al deres Hævnlyst ser du, alle deres Rænker,

61 Vi aŭdis ilian insultadon, ho Eternulo, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi,

du hører deres Smædeord, HERRE, deres Rænker imod mig,

62 La parolojn de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ min, kaj iliajn pensojn kontraŭ mi dum la tuta tago.

mine Fjenders Tale og Tanker imod mig bestandig.

63 Rigardu, kiam ili sidas kaj kiam ili leviĝas; mi ĉiam estas ilia rekantaĵo.

Se dem, naar de sidder eller staar, deres Nidvise er jeg.

64 Redonu al ili repagon, ho Eternulo, laŭ la faroj de iliaj manoj.

Dem vil du gengælde, HERRE, deres Hænders Gerning,

65 Donu al ili doloron en la koro, sentigu al ili Vian malbenon.

gør deres Hjerte forhærdet — din Forbandelse over dem! —

66 Persekutu ilin en kolero, kaj ekstermu ilin el sub la ĉielo de la Eternulo.

forfølg dem i Vrede, udryd dem under din Himmel.