Plorkanto 3

1 Mi estas la viro, kiu spertis suferon sub la vergo de Lia kolero.

Ja sam čovjek što upozna bijedu pod šibom gnjeva njegova.

2 Min Li kondukis kaj irigis en mallumon, ne en lumon.

Mene je odveo i natjerao da hodam u tmini i bez svjetlosti.

3 Nur sur min Li turnas Sian manon ĉiutage denove.

I upravo mene bije i udara bez prestanka njegova ruka.

4 Li maljunigis mian karnon kaj haŭton, rompis miajn ostojn.

Iscijedio je moje meso, kožu moju, polomio kosti moje.

5 Li konstruis ĉirkaŭ mi, ĉirkaŭis min per maldolĉaĵoj kaj malfacilaĵoj.

Načinio mi jaram, glavu obrubio tegobama.

6 En mallumon Li lokis min, kiel porĉiamajn mortintojn.

Pustio me da živim u tminama kao mrtvaci vječiti.

7 Li ĉirkaŭbaris min, ke mi ne povu eliri; Li ligis min per pezaj ĉenoj.

Zazidao me, i ja ne mogu izaći, otežao je moje okove.

8 Kvankam mi krias kaj vokas, Li kovras Siajn orelojn antaŭ mia preĝo.

Kada sam vikao i zapomagao, molitvu je moju odbijao.

9 Li baris miajn vojojn per hakitaj ŝtonoj; Li kurbigis miajn vojetojn.

Zazidao mi ceste tesanim kamenom, zakrčio je putove moje.

10 Li estas por mi kiel urso en embusko, kiel leono en kaŝita loko.

Meni on bijaše medvjed koji vreba, lav u zasjedi.

11 Li depuŝis min de miaj vojoj, kaj disŝiris min; Li faris min objekto de teruro.

U bespuća me vodio, razdirao, ostavljao me da umirem.

12 Li streĉis Sian pafarkon, kaj starigis min kiel celon por Siaj sagoj.

Napinjao je luk svoj i gađao me kao metu za svoje strelice.

13 En miajn renojn Li pafis la filojn de Sia sagujo.

U slabine mi sasuo strelice, sinove svoga tobolca.

14 Mi fariĝis mokataĵo por mia tuta popolo, ilia ĉiutaga rekantaĵo.

Postao sam smiješan svome narodu, rugalica svakidašnja.

15 Li satigis min per maldolĉaĵo, trinkoplenigis min per vermuto.

Gorčinom me hranio, pelinom me napajao.

16 Li disrompis miajn dentojn en malgrandajn pecojn, Li enpuŝis min en cindron.

Puštao me da zube kršim kamen grizući, zakapao me u pepeo.

17 Mia animo estas forpuŝita for de paco; bonstaton mi forgesis.

Duši je mojoj oduzet mir i više ne znam što je sreća!

18 Kaj mi diris: Pereis mia forto kaj mia espero al la Eternulo.

Rekoh: Dotrajao je život moj i nada koja mi od Jahve dolazi.

19 La memoro pri mia mizero kaj miaj suferoj estas vermuto kaj galo.

Spomeni se bijede moje i stradanja, pelina i otrova!

20 Konstante rememorante tion, senfortiĝas en mi mia animo.

Bez prestanka na to misli i sahne duša u meni.

21 Sed tion mi respondas al mia koro, kaj tial mi esperas:

To nosim u srcu i gojim nadu u sebi.

22 Ĝi estas favorkoreco de la Eternulo, ke ni ne tute pereis; ĉar Lia kompatemeco ne finiĝis,

Dobrota Jahvina nije nestala, milosrđe njegovo nije presušilo.

23 Sed ĉiumatene ĝi renoviĝas; granda estas Via fideleco.

Oni se obnavljaju svako jutro: tvoja je vjernost velika!

24 Mia parto estas la Eternulo, diras mia animo; tial mi esperas al Li.

“Jahve je dio moj”, veli mi duša, “i zato se u nj pouzdajem.”

25 La Eternulo estas bona por tiuj, kiuj esperas al Li, por la animo, kiu serĉas Lin.

Dobar je Jahve onom koji se u nj pouzdaje, duši koja ga traži.

26 Bone estas esperi pacience helpon de la Eternulo.

Dobro je u miru čekati spasenje Jahvino!

27 Bone estas al la homo, kiu portas jugon en sia juneco;

Dobro je čovjeku da nosi jaram za svoje mladosti.

28 Li sidas solece kaj silentas, kiam li estas ŝarĝita;

Neka sjedi u samoći i šuti, jer mu On to nametnu;

29 Li metas sian buŝon en polvon, kredante, ke ekzistas espero;

neka usne priljubi uz prašinu, možda još ima nade!

30 Li donas sian vangon al tiu, kiu lin batas; li satigas sin per malhonoro.

Neka pruži obraz onome koji ga bije, neka se zasiti porugom.

31 Ĉar ne por eterne forlasas la Sinjoro;

Jer Gospod ne odbacuje nikoga zauvijek:

32 Se Li iun suferigas, Li ankaŭ kompatas pro Sia granda favorkoreco;

jer ako i rastuži, on se smiluje po svojoj velikoj ljubavi.

33 Ĉar ne el Sia koro Li sendas mizeron kaj suferon al la homoj.

Jer samo nerado on ponižava i rascvili sinove čovjeka.

34 Kiam oni premas sub siaj piedoj ĉiujn malliberulojn de la tero,

Kad se gaze nogama svi zemaljski sužnjevi,

35 Kiam oni forklinas la rajton de homo antaŭ la vizaĝo de la Plejaltulo,

kad se izvrće pravica čovjeku pred licem Svevišnjeg,

36 Kiam oni estas maljusta kontraŭ homo en lia juĝa afero — Ĉu la Sinjoro tion ne vidas?

kad se krivica nanosi čovjeku u parnici, zar Gospod ne vidi?

37 Kiu povas per sia diro atingi, ke io fariĝu, se la Sinjoro tion ne ordonis?

Tko je rekao nešto i zbilo se? Nije li Gospod to zapovjedio?

38 Ĉu ne el la buŝo de la Plejaltulo eliras la decidoj pri malbono kaj pri bono?

Ne dolazi li iz usta Svevišnjega i dobro i zlo?

39 Kial murmuras homo vivanta? Ĉiu murmuru kontraŭ siaj pekoj.

Na što se tuže živi ljudi? Svatko na svoj grijeh.

40 Ni trarigardu kaj esploru nian konduton, kaj ni revenu al la Eternulo;

Ispitajmo, pretražimo pute svoje i vratimo se Jahvi.

41 Ni levu nian koron kaj niajn manojn al Dio en la ĉielo.

Dignimo svoje srce i ruke svoje k Bogu koji je na nebesima.

42 Ni pekis kaj malobeis, kaj Vi ne pardonis.

Da, mi smo se odmetali, bili nepokorni, a ti, ti nisi praštao!

43 Vi kovris Vin per kolero kaj persekutis nin; Vi mortigis, Vi ne kompatis.

Obastrt gnjevom svojim, gonio si nas, ubijao i nisi štedio.

44 Vi kovris Vin per nubo, por ke ne atingu Vin la preĝo.

Oblakom si se obastro da molitva ne prodre do tebe.

45 Vi faris nin balaindaĵo kaj abomenindaĵo inter la popoloj.

Načinio si od nas smeće i odmet među narodima.

46 Malfermegis kontraŭ ni sian buŝon ĉiuj niaj malamikoj.

Razjapili usta na nas svi neprijatelji naši.

47 Teruro kaj pereo trafis nin, ruinigo kaj malfeliĉo.

Užas i jama bila nam sudbina, propast i zator!

48 Torentojn da akvo verŝas mia okulo pri la malfeliĉo de la filino de mia popolo.

Potoci suza teku iz očiju mojih zbog propasti Kćeri naroda mojega.

49 Mia okulo fluigas kaj ne ĉesas, ne ekzistas por ĝi halto,

Moje oči liju suze bez prestanka, jer prestanka nema

50 Ĝis la Eternulo ekrigardos kaj ekvidos de la ĉielo.

dok ne pogleda i ne vidi Jahve s nebesa.

51 Mia okulo suferigas mian animon pri ĉiuj filinoj de mia urbo.

Moje mi oko bol zadaje zbog kćeri svih mojega grada.

52 Senkaŭze ĉasas min kiel birdon miaj malamikoj;

Uporno me k'o pticu progone svi što me mrze, a bez razloga.

53 Ili pereigas mian vivon en kavo, ili ĵetas sur min ŝtonojn.

U jamu baciše moj život i zatrpaše je kamenjem.

54 Akvo leviĝis kontraŭ mian kapon, kaj mi diris: Mi tute pereis.

Voda mi dođe preko glave, rekoh sam sebi: “Pogiboh!”

55 Mi vokis Vian nomon, ho Eternulo, el la profunda kavo;

I tada zazvah ime tvoje, Jahve, iz najdublje jame.

56 Vi aŭdis mian voĉon; ne kovru Vian orelon antaŭ mia vokado pri liberigo.

Ti oču moj glas: “Ne začepljuj uši svoje na vapaje moje.”

57 Vi alproksimiĝis, kiam mi vokis al Vi; Vi diris: Ne timu.

Bliz meni bijaše u dan vapaja mog, govoraše: “Ne boj se!”

58 Vi, ho Sinjoro, defendis mian juĝaferon; Vi liberigis mian vivon.

Ti si, Gospode, izborio pravdu za dušu moju, ti si život moj izbavio.

59 Vi vidis, ho Eternulo, la maljustaĵon, kiun mi suferas; juĝu mian aferon.

Ti, Jahve, vidje kako me tlače, dosudi mi pravdu.

60 Vi vidis ilian tutan venĝon, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi.

Ti vidje svu osvetu njinu, sve podvale protiv mene.

61 Vi aŭdis ilian insultadon, ho Eternulo, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi,

Čuo si, Jahve, podrugivanje njihovo, sve podvale protiv mene.

62 La parolojn de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ min, kaj iliajn pensojn kontraŭ mi dum la tuta tago.

Usne protivnika mojih i misli njine protiv mene su cio dan.

63 Rigardu, kiam ili sidas kaj kiam ili leviĝas; mi ĉiam estas ilia rekantaĵo.

Kad sjede, kad ustaju, pogledaj samo: ja sam im pjesma-rugalica.

64 Redonu al ili repagon, ho Eternulo, laŭ la faroj de iliaj manoj.

Vrati im, Jahve, milo za drago, po djelu ruku njihovih.

65 Donu al ili doloron en la koro, sentigu al ili Vian malbenon.

Učini da srca im otvrdnu, udari ih prokletstvom svojim.

66 Persekutu ilin en kolero, kaj ekstermu ilin el sub la ĉielo de la Eternulo.

Goni ih gnjevno i sve ih istrijebi pod nebesima svojim, Jahve!