Ijob 9
1 Ijob respondis kaj diris:
Då tok Job til ords og sagde:
2 Certe, mi scias, ke tiel estas; Kaj kiel povas homo esti prava koncerne Dion?
«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
3 Se li volus havi kun Li juĝan disputon, Li ne povus respondi al Li eĉ unu kontraŭ mil.
Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
4 Li estas saĝa per Sia koro kaj potenca per Sia forto; Kiu kuraĝus stari kontraŭ Li kaj restus sendifekta?
Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
5 Li forŝovas montojn, kaj ili eĉ ne rimarkas, Ke Li renversis ilin en Sia kolero;
som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
6 Li skuas la teron de ĝia loko, Ke ĝiaj kolonoj tremas;
som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
7 Li diras al la suno, kaj ĝi ne leviĝas, Kaj la stelojn Li sigelfermas;
som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
8 Li sola etendas la ĉielon, Kaj Li iras sur la altaĵoj de la maro;
som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
9 Li kreis la Grandan Ursinon, Orionon, kaj Plejadojn, Kaj la stelojn de la sudo;
hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
10 Li faras neesploreblajn grandaĵojn, Kaj nekalkuleblajn mirindaĵojn.
Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
11 Jen Li preteriros preter mi, kaj mi tion eĉ ne vidos; Li pasos, kaj mi eĉ ne rimarkos Lin.
Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
12 Kiam Li kaptas, kiu malpermesus al Li? Kiu dirus al Li: Kion Vi faras?
Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
13 Li estas Dio, kaj Lian koleron oni ne povas haltigi; Sub Li fleksiĝas la helpantoj de Rahab.
Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
14 Des pli ĉu mi povus respondi al Li, Ĉu mi povus elekti vortojn kontraŭ Li?
Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
15 Eĉ se mi estus prava, mi ne respondus; Sed mi nur petegus mian juĝanton.
Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
16 Se mi vokus kaj Li respondus, Mi ne kredus, ke Li aŭdis mian voĉon,
Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
17 Li, kiu povas frakasi min per ventego Kaj fari al mi senkulpe multe da vundoj.
Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
18 Li ne permesas al mi trankviligi mian spiriton, Sed Li satigas min per maldolĉo.
han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
19 Se oni volas forton, Li estas potenca; Se oni volas juĝon, kiu alvokos min?
Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
20 Se mi montros mian pravecon, mia propra buŝo min kondamnos; Se mi montros min virtulo, Li montros min malbonagulo.
Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
21 Mi estas senkulpa; mi ne zorgas pri mia animo, Mi abomenas mian vivon.
Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
22 Ĉio estas egala; tial mi diras: Senkulpulon kaj malpiulon Li ambaŭ pereigas.
Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
23 Kiam vipo subite ekbatas, Li ridas ĉe la elprovado de senkulpuloj.
Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
24 La tero estas transdonita en la manon de malpiulo; La vizaĝon de ĝiaj juĝistoj Li kovras. Se ne Li, tiam kiu?
Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
25 Miaj tagoj estis pli rapidpiedaj ol kuristo; Ili forkuris, ne vidis bonon;
Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
26 Ili forkuris, kiel ŝipetoj el kano, Kiel aglo flugas al manĝotaĵo.
Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
27 Se mi ekpensas: Mi forgesos mian plendon, Mi farlasos mian mienon, kaj mi min gajigos:
Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
28 Tiam mi ektremas pro ĉiuj miaj suferoj; Mi scias, ke Vi ne rigardos min kiel senkulpan.
då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
29 Mi restos ja malprava; Por kio do mi vane min turmentas?
For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
30 Se mi lavus min per neĝa akvo Kaj purigus miajn manojn per lesivo,
Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
31 Eĉ tiam Vi trempus min en koto, Kaj miaj vestoj min abomenus.
Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
32 Ĉar Li ne estas homo simile al mi, Ke mi povu respondi al Li, Ke ni povu ambaŭ iri al juĝo.
Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
33 Ne ekzistas inter ni arbitracianto, Kiu povus meti sian manon sur nin ambaŭ.
d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
34 Li forigu de mi Sian vergon, Kaj Lia teruro ne timigu min;
Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
35 Tiam mi ekparolos, kaj ne timos Lin, Ĉar ne tia mi estas en mi mem.
eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
