Ijob 9

1 Ijob respondis kaj diris:

Men Job svarede og sagde:

2 Certe, mi scias, ke tiel estas; Kaj kiel povas homo esti prava koncerne Dion?

Sandelig, jeg ved, at det er saaledes; og hvorledes skulde et Menneske være retfærdigt for Gud?

3 Se li volus havi kun Li juĝan disputon, Li ne povus respondi al Li eĉ unu kontraŭ mil.

Om det har Lyst til at trætte med ham, kan det ikke svare ham til et af tusinde.

4 Li estas saĝa per Sia koro kaj potenca per Sia forto; Kiu kuraĝus stari kontraŭ Li kaj restus sendifekta?

Han er viis af Hjerte og stærk af Kraft; hvo forhærdede sig imod ham og havde Fred?

5 Li forŝovas montojn, kaj ili eĉ ne rimarkas, Ke Li renversis ilin en Sia kolero;

han, som flytter Bjergene, inden de mærke til det, han, som omkaster dem i sin Vrede;

6 Li skuas la teron de ĝia loko, Ke ĝiaj kolonoj tremas;

han, som bevæger Jorden fra dens Sted, og dens Piller bæve;

7 Li diras al la suno, kaj ĝi ne leviĝas, Kaj la stelojn Li sigelfermas;

han, som taler til Solen, og den gaar ikke op, og som sætter Segl for Stjernerne;

8 Li sola etendas la ĉielon, Kaj Li iras sur la altaĵoj de la maro;

han er ene den, som udbreder Himmelen, og som træder paa Havets Bølger;

9 Li kreis la Grandan Ursinon, Orionon, kaj Plejadojn, Kaj la stelojn de la sudo;

han, som gjorde Bjørnen, Orion, og Syvstjernen og Stjernekamrene imod Syden;

10 Li faras neesploreblajn grandaĵojn, Kaj nekalkuleblajn mirindaĵojn.

han, som gør store Ting, saa de ikke staa til at ransage, og underlige Ting, saa der ikke er Tal derpaa!

11 Jen Li preteriros preter mi, kaj mi tion eĉ ne vidos; Li pasos, kaj mi eĉ ne rimarkos Lin.

Se, han gaar forbi mig, og jeg ser ham ikke, og han farer frem, og jeg mærker ham ikke.

12 Kiam Li kaptas, kiu malpermesus al Li? Kiu dirus al Li: Kion Vi faras?

Se, han griber, hvo kan faa ham til at give igen? hvo vil sige til ham: Hvad gør du?

13 Li estas Dio, kaj Lian koleron oni ne povas haltigi; Sub Li fleksiĝas la helpantoj de Rahab.

Gud kalder ikke sin Vrede tilbage; de, som ville hjælpe den hovmodige, maatte bøje sig under ham.

14 Des pli ĉu mi povus respondi al Li, Ĉu mi povus elekti vortojn kontraŭ Li?

Langt mindre skulde jeg kunne svare ham, vælge mine Ord over for ham.

15 Eĉ se mi estus prava, mi ne respondus; Sed mi nur petegus mian juĝanton.

Thi om jeg end var retfærdig, kunde jeg ikke svare; jeg maatte bede om Naade hos min Dommer.

16 Se mi vokus kaj Li respondus, Mi ne kredus, ke Li aŭdis mian voĉon,

Om jeg end kaldte, og han svarede mig, da kunde jeg dog ikke tro, at han vilde bøje Øren til min Røst.

17 Li, kiu povas frakasi min per ventego Kaj fari al mi senkulpe multe da vundoj.

Thi han vilde sønderknuse mig med en Storm og gøre mig mange Saar uden Aarsag.

18 Li ne permesas al mi trankviligi mian spiriton, Sed Li satigas min per maldolĉo.

Han vilde ikke tilstede mig at drage min Aande, men mætte mig med Bitterheder.

19 Se oni volas forton, Li estas potenca; Se oni volas juĝon, kiu alvokos min?

Kom det an paa den stærkes Kraft, siger han: „Se her!” og kom det an paa Ret: „Hvo stævner mig?”

20 Se mi montros mian pravecon, mia propra buŝo min kondamnos; Se mi montros min virtulo, Li montros min malbonagulo.

Var jeg end retfærdig, saa skulde dog min Mund dømme mig at have Uret; var jeg end skyldfri, da skulde han dog forvende min Sag.

21 Mi estas senkulpa; mi ne zorgas pri mia animo, Mi abomenas mian vivon.

Jeg er skyldfri, men jeg kender ikke mig selv; jeg foragter mit Liv.

22 Ĉio estas egala; tial mi diras: Senkulpulon kaj malpiulon Li ambaŭ pereigas.

Det kommer ud paa eet! Derfor sagde jeg: Han udrydder den uskyldige med den skyldige.

23 Kiam vipo subite ekbatas, Li ridas ĉe la elprovado de senkulpuloj.

Dræber Svøben hastelig, da spotter han de uskyldiges Prøvelse.

24 La tero estas transdonita en la manon de malpiulo; La vizaĝon de ĝiaj juĝistoj Li kovras. Se ne Li, tiam kiu?

Et Land bliver givet i en ugudeligs Haand; han tilhyller dets Dommers Ansigt; gør han det ikke, hvo gør det da?

25 Miaj tagoj estis pli rapidpiedaj ol kuristo; Ili forkuris, ne vidis bonon;

Og mine Dage have været lettere end en Løber; de flyede bort, de have ikke set det gode.

26 Ili forkuris, kiel ŝipetoj el kano, Kiel aglo flugas al manĝotaĵo.

De ere fremfarne som ilende Skibe, som en Ørn, der flyver efter Spise.

27 Se mi ekpensas: Mi forgesos mian plendon, Mi farlasos mian mienon, kaj mi min gajigos:

Naar jeg siger: Jeg vil glemme min Klage, jeg vil lade mit Ansigts sorrigfulde Mine fare og vederkvæge mig,

28 Tiam mi ektremas pro ĉiuj miaj suferoj; Mi scias, ke Vi ne rigardos min kiel senkulpan.

da maa jeg frygte for alle mine Smerter; jeg ved, at du lader mig ikke være uskyldig.

29 Mi restos ja malprava; Por kio do mi vane min turmentas?

Jeg skal jo være skyldig! hvorfor skulde jeg da forgæves gøre mig Møje?

30 Se mi lavus min per neĝa akvo Kaj purigus miajn manojn per lesivo,

Om jeg end toede mig med Snevand og rensede mine Hænder med Sæbe,

31 Eĉ tiam Vi trempus min en koto, Kaj miaj vestoj min abomenus.

da vilde du dog dyppe mig ned i Pølen, saa mine Klæder vilde væmmes ved mig.

32 Ĉar Li ne estas homo simile al mi, Ke mi povu respondi al Li, Ke ni povu ambaŭ iri al juĝo.

Thi han er ikke en Mand som jeg, at jeg kunde svare ham, at vi kunde møde med hinanden for Dommen.

33 Ne ekzistas inter ni arbitracianto, Kiu povus meti sian manon sur nin ambaŭ.

Der er ingen, som kan skille Trætten ad imellem os, og som kan lægge sin Haand paa os begge.

34 Li forigu de mi Sian vergon, Kaj Lia teruro ne timigu min;

Han borttage sit Ris fra mig, og hans Rædsel forfærde mig ikke!

35 Tiam mi ekparolos, kaj ne timos Lin, Ĉar ne tia mi estas en mi mem.

Da vilde jeg tale og ikke frygte for ham; thi jeg er ikke af den Slags, det ved jeg med mig selv.