Ijob 8
1 Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:
Tada odgovori Vildad Sušanin i reèe:
2 Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?
Dokle æeš tako govoriti? i rijeèi usta tvojih dokle æe biti kao silan vjetar?
3 Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?
Eda li Bog krivo sudi? ili svemoguæi izvræe pravdu?
4 Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.
Što su sinovi tvoji zgriješili njemu, zato ih je dao bezakonju njihovu.
5 Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,
A ti da potražiš Boga i pomoliš se svemoguæemu,
6 Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.
Ako si èist i prav, zaista æe se prenuti za te i èestit æe uèiniti pravedan stan tvoj;
7 Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.
I poèetak æe tvoj biti malen, a pošljedak æe ti biti vrlo velik.
8 Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;
Jer pitaj preðašnji naraštaj, i nastani da razbereš od otaca njihovijeh;
9 Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.
Jer smo mi juèerašnji, i ne znamo ništa, jer su naši dani na zemlji sjen.
10 Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.
Neæe li te oni nauèiti? neæe li ti kazati i iz srca svojega iznijeti rijeèi?
11 Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?
Nièe li sita bez vlage? raste li rogoz bez vode?
12 En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.
Dok se još zeleni, dok se ne pokosi, suši se prije svake trave.
13 Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,
Take su staze svijeh koji zaboravljaju Boga, i nadanje licemjerovo propada.
14 Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.
Njegovo se nadanje podlama i uzdanje je njegovo kuæa paukova;
15 Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.
Nasloni se na kuæu svoju, ali ona ne stoji tvrdo; uhvati se za nju, ali se ona ne može održati.
16 Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;
Zeleni se na suncu, i uvrh vrta njegova pružaju se ogranci njegovi;
17 Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;
Žile njegove zapleæu se kod izvora, i na mjestu kamenitu širi se;
18 Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.
Ali kad se išèupa iz mjesta svojega, ono ga se odrièe: nijesam te vidjelo.
19 Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.
Eto, to je radost od njegova puta; a iz praha nièe drugi.
20 Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.
Gle, Bog ne odbacuje dobroga, ali ne prihvata za ruku zlikovca.
21 Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.
Još æe napuniti usta tvoja smijeha i usne tvoje popijevanja.
22 Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.
Nenavidnici tvoji obuæi æe se u sramotu, i šatora bezbožnièkoga neæe biti.
