Ijob 8
1 Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:
Da svarede Bildad, Sukiten, og sagde:
2 Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?
Hvor længe vil du tale disse Ting, og hvor længe skal din Munds Taler være et mægtigt Vejr?
3 Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?
Mon Gud skulde forvende Retten, og mon den Almægtige skulde forvende Retfærdighed?
4 Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.
Dersom dine Sønner have syndet imod ham, da har han givet dem hen i deres Overtrædelsers Vold.
5 Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,
Men vil du søge hen til Gud og bede den Almægtige om Naade,
6 Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.
og er du ren og oprigtig, da skal han vaage over dig og gøre, at din Retfærdigheds Bolig skal have Fred.
7 Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.
Og var dit første lidet, saa skal dit sidste blive saare stort.
8 Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;
Thi, kære, spørg den henfarne Slægt og agt paa det, som deres Fædre have udgrundet;
9 Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.
— thi vi ere fra i Gaar og vide intet; thi en Skygge ere vore Dage paa Jorden; —
10 Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.
skulle de ikke belære dig, ja sige dig det, og fremføre Ord ud af deres Hjerte?
11 Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?
Kan et Siv opvokse uden af Sump? kan Enggræs gro op uden Vand?
12 En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.
Endnu staar det i sin Grøde, det rykkes ikke op; men før alt andet Græs borttørres det.
13 Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,
Saa ere alle deres Veje, som glemme Gud; og den vanhelliges Haab slaar fejl.
14 Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.
Thi hans Haab skal briste, og hans Tillid er som en Spindelvæv.
15 Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.
Han forlader sig fast paa sit Hus, men det skal ikke blive staaende; han holder sig til det, men det skal ikke staa fast.
16 Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;
Han skyder frodigt op for Solen; og hans unge Skud brede sig ud over hans Have.
17 Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;
Hans Rødder gro i hverandre om Stendyngen; han skuer op imod Stenhuset.
18 Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.
Men oprykkes han fra sit Sted, da skal dette fornægte ham og sige: Jeg har ikke set dig.
19 Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.
Se, det er Glæden af hans Vej, og en anden vokser frem af Støvet.
20 Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.
Se, Gud forkaster ikke den retsindige og holder ikke fast ved de ondes Haand.
21 Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.
Endnu skal han fylde din Mund med Latter og dine Læber med Frydeskrig.
22 Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.
De, som hade dig, skulle klædes med Skam, og de ugudeliges Telt skal ikke mere findes.
