Ijob 7
1 Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
Por acaso o ser humano não tem um trabalho duro sobre a terra, e não são seus dias como os dias de um assalariado?
2 Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
Como o servo suspira pela sombra, e como o assalariado espera por seu pagamento,
3 Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
Assim também me deram por herança meses inúteis, e me prepararam noites de sofrimento.
4 Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
Quando eu me deito, pergunto: Quando me levantarei? Mas a noite se prolonga, e me canso de me virar [na cama] até o amanhecer.
5 Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
Minha carne está coberta de vermes e de crostas de pó; meu pele está rachada e horrível.
6 Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
Meus dias são mais rápidos que a lançadeira do tecelão, e perecem sem esperança.
7 Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
Lembra-te que minha vida é um sopro; meus olhos não voltarão a ver o bem.
8 Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Os olhos dos que me veem não me verão mais; teus olhos estarão sobre mim, porém deixarei de existir.
A nuvem se esvaece, e passa; assim também quem desce ao Xeol nunca voltará a subir. (Sheol h7585)
10 Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
Nunca mais voltará à sua casa, nem seu lugar o conhecerá.
11 Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
Por isso eu não calarei minha boca; falarei na angústia do meu espírito, e me queixarei na amargura de minha alma.
12 Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
Por acaso sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas guarda?
13 Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
Quando eu digo: Minha cama me consolará; meu leito aliviará minhas queixa,
14 Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
Então tu me espantas com sonhos, e me assombras com visões.
15 Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
Por isso minha alma preferia a asfixia [e] a morte, mais que meus ossos.
16 Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
Odeio [a minha vida]; não viverei para sempre; deixa-me, pois que meus dias são inúteis.
17 Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
O que é o ser humano, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele teu coração,
18 Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
E o visites a cada manhã, e a cada momento o proves?
19 Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
Até quando não me deixarás, nem me liberarás até que eu engula minha saliva?
20 Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
Se pequei, o eu que te fiz, ó Guarda dos homens? Por que me fizeste de alvo de dardos, para que eu seja pesado para mim mesmo?
21 Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
E por que não perdoas minha transgressão, e tiras minha maldade? Porque agora dormirei no pó, e me buscarás de manhã, porém não mais existirei.
