Ijob 7
1 Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
Militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercenarii dies ejus.
2 Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui,
3 Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
4 Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
5 Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
Induta est caro mea putredine, et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est.
6 Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
7 Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
8 Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.
Sicut consumitur nubes, et pertransit, sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
10 Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.
11 Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
Quapropter et ego non parcam ori meo: loquar in tribulatione spiritus mei; confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
12 Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
13 Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
14 Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
15 Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
16 Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
Desperavi: nequaquam ultra jam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
17 Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
18 Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
Visitas eum diluculo, et subito probas illum.
19 Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
20 Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
Peccavi; quid faciam tibi, o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
21 Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce nunc in pulvere dormiam, et si mane me quæsieris, non subsistam.
