Ijob 7
1 Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
Non ha forse un duro lavoro l'uomo sulla terra e i suoi giorni non sono come quelli d'un mercenario?
2 Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
Come lo schiavo sospira l'ombra e come il mercenario aspetta il suo salario,
3 Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
così a me son toccati mesi d'illusione e notti di dolore mi sono state assegnate.
4 Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
Se mi corico dico: «Quando mi alzerò?». Si allungano le ombre e sono stanco di rigirarmi fino all'alba.
5 Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
Ricoperta di vermi e croste è la mia carne, raggrinzita è la mia pelle e si disfà.
6 Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
I miei giorni sono stati più veloci d'una spola, sono finiti senza speranza.
7 Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
Ricordati che un soffio è la mia vita: il mio occhio non rivedrà più il bene.
8 Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Non mi scorgerà più l'occhio di chi mi vede: i tuoi occhi saranno su di me e io più non sarò.
Una nube svanisce e se ne va, così chi scende agl'inferi più non risale; (Sheol h7585)
10 Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
non tornerà più nella sua casa, mai più lo rivedrà la sua dimora.
11 Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
Ma io non terrò chiusa la mia bocca, parlerò nell'angoscia del mio spirito, mi lamenterò nell'amarezza del mio cuore!
12 Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
Son io forse il mare oppure un mostro marino, perché tu mi metta accanto una guardia?
13 Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
Quando io dico: «Il mio giaciglio mi darà sollievo, il mio letto allevierà la mia sofferenza»,
14 Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
tu allora mi spaventi con sogni e con fantasmi tu mi atterrisci.
15 Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
Preferirei essere soffocato, la morte piuttosto che questi miei dolori!
16 Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
Io mi disfaccio, non vivrò più a lungo. Lasciami, perché un soffio sono i miei giorni.
17 Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
Che è quest'uomo che tu nei fai tanto conto e a lui rivolgi la tua attenzione
18 Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
e lo scruti ogni mattina e ad ogni istante lo metti alla prova?
19 Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
Fino a quando da me non toglierai lo sguardo e non mi lascerai inghiottire la saliva?
20 Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
Se ho peccato, che cosa ti ho fatto, o custode dell'uomo? Perché m'hai preso a bersaglio e ti son diventato di peso?
21 Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
Perché non cancelli il mio peccato e non dimentichi la mia iniquità? Ben presto giacerò nella polvere, mi cercherai, ma più non sarò!
